|
Zapach morza zawsze kojarzył mu się z wolnością, a wiatr z wyzwoleniem swojej duszy. W głowie rozbrzmiewała mu muzyka, która mieszała się ze świstem mocnego wiatru. Tak, nad zatoką wiatr zawsze był mocny. Może właśnie dlatego tak bardzo lubił tu przychodzić? Wpatrywać się w granatową toń wody, w której tafli odbijało się to, co najpiękniejsze- księżyc i gwiazdy, czyniące z nocy prawdziwą panią wszechświata. Jak perły owej królowej, najpiękniejszej, zasługującej na mityczne jabłko niezgody. Niebo było takie bezchmurne, niezapowiadające silnych burz, jednak coś było w nim niepokojącego, co często napawało ludzi strachem. Może to ta czerń, dominująca nad światem, mogła zakłócać niektórym śmiertelnikom poczucie całkowitego bezpieczeństwa? Może dlatego, że w nocy budziła się ich wyobraźnia, podsuwająca im różniste teorie na to, iż nie są sami na tym świece, że jest ktoś, kto nad nimi góruje i wcale nie jest to Bóg. A.V.
|
Dodaj komentarz
