|
A gdyby tak po prostu odejść, zostawić ten cały bajzel. Może wtedy ktoś doceni to, kim byłam. Oparciem dla wszystkich. Tyle ze gdy ja potrzebowałam rozmowy, nie było nikogo. Nie prosiłam o kasę, fajki, wódkę, nic z tych rzeczy. Tylko o rozmowę. Ale z czasem można było się przyzwyczaić, ze nigdy, nikogo nie było gdy tego potrzebowałam. Nie boje się śmierci, ale tego , ze będę musiała zostawić bliskich. Boje się o to, czy sobie poradzą. W sumie, to Im może lepiej by się beze mnie żyło. Nie musieliby oglądać mnie ciągle przybitej. Przez to, ze mam takie popierdolone życie. Tylko jedna osoba mnie rozumie, dlaczego chce odejść, dlaczego jest tak źle. Nie potrafiłabym zrobić tego dla Niej, brata i przyjaciół. Czasami miewam takie głupie myśli. Ale po jakimś czasie przechodzi. / oberwowana
|
Dodaj komentarz
