|
Siedzę wgapiona w nogi nauczycielki, która stoi pod tablicą i nie przestaje mówić. Pierwsza lekcja, druga, piąta - a Ty nieustannie w mojej głowie. W końcu siedząc nieobecna myślami na lekcji matematyki, czuję wibrację telefonu w kieszeni. Naglę budzę się do życia, z nadzieją, że to możesz być ty. Boje się wyjąć telefon - przecież nie pisałeś do mnie od tygodni. W środku mnie wszystko staje się radosne, a ja się uśmiecham. Po kilku minutach sięgam po telefon i na wyświetlaczu widzę nadawcę 'brat'. I wszystko we mnie natychmiast gaśnie. Wraca do mnie uczucie niepotrzebnej, zapomnianej przez ciebie i chęć zaśnięcia, już na zawsze, tak, by się nie obudzić./pepsiak
|
Dodaj komentarz
