|
i nienawidzę tej bezradności, gdy nie chce płakać, a mimo to czuje jak moje łzy spływają po policzkach. jak siedzę w swoim pokoju i nagle mam tysiąc myśli na raz w głowie. czego bym nie zrobiła, co bym wykluczyła z wspomnień, co bym zmieniła, czy cofnęła bym czas, czy zostawiła jak jest. i czy bym zmieniła wszystko co jest za mną, czy bym zmieniła całe życie. bo nic mi się w nim nie układa. nic nie jest takie jak po mojej myśli. I nienawidzę tego momentu kiedy tato wchodzi do pokoju i mówi nie pytając o nic : „ nie płacz szkoda twoich łęz na tego idiote, nie jest ich wart i tyle. gdyby mu zależało nie dopuścił by żębys przez niego płakała odpuść „ w tym momencie wytarł mi łzy i wyszedł ja nawet nic nie powiedziałam a on dziwnie wszystko zrozumiał. Nienawidzę tego momentu kiedy siedzę bezczynnie i nie mogę nic zrobić jedynie myśleć o wszystkim i o niczym .. choc i tak nie po radze sobie z niczym bo jest słaba. Nie jestem odporna na ból, który sprawiają mi inni.
|
Dodaj komentarz
