|
widziałam jego rozchylające się usta, w jego oczach wyraźnie widziałam strach. wciąż wydzwaniał do niego kolega, z którym się umówił, a on go rozłączał. zrobił to po raz drugi i złapał mnie za ręce. czułam, że to właśnie ten moment i.... całą sytuację przerwał jego zbliżający się kolega słowami : dlaczego nie odbierasz?! - bo nie. odpowiedział. stanął koło nas, a my wciąż patrzeliśmy sobie w oczy. moja mina była chyba najsmutniejszą, jaką mogłam mieć. - to wtedy ci napiszę - rzucił. pożegnaliśmy się i poszli... | cz. 2 / zycietodziwka
|
Dodaj komentarz
