|
Teraz jestem tak samo sparaliżowana... Ale ogromem szczęścia... Bo wreszcie marzenia są moje, wreszcie szczęście przypomniało sobie o moim istnieniu, wreszcie przyszło do mnie... Przyszło w osobie uroczego, pięknego chłopca.. Bardzo romantycznego i czułego... I szczęście powiedziało do mnie jego ustami, że o mnie pamiętał, że też mnie chciał... Że ja chciałam szczęścia a szczęście chciało mnie. I teraz kilka metrów to przepaść, bo chciałabym mieć go ciągle tak blisko, jak się tylko da... I teraz też nie potrafię wydusić z siebie słowa, bo nawet nie wiem jak opisać to co czuje... I teraz też nie potrafię podnieść oczu, bo paraliżuje mnie jego obecność, jego piękno... I teraz już jest mój... Mój... Tylko mój...
|
Dodaj komentarz
