|
stojąc w błocie po kostki, z kapturem na głowie i z Twoją bluzą w ręce, która pachniała najapetyczniejszymi perfumami na świecie, patrzyłam w niebo. spoglądałam w te małe, migoczące światełka, które na upartego, tworzyły atmosferę zarażając sobą wszystkich wokół. splotłeś swoją dłoń z moją zarzucając wcześniej na siebie bluzę. przyciągnąłeś do siebie wkładając chłodne koniuszki palców za moją koszulkę na plecach śmiejąc się jak głupi kiedy walnęłam Cię w brzuch drąc japę że mi zimno. na pozór zwykłe, normalne wieczory, dla nas przeradzały się w coś niezwykłego.
|
Dodaj komentarz
