|
Rozmawiałam z Nim. Pomimo, że przyznał mi, że tęskni, myśli o mnie, wspomina, i bardzo doskwiera mu to, jak fatalnie mnie potraktował, ja wiem już, że nie mam po co wracać. On nie da mi niczego, co chciałabym dostać. Nie da mi szczęścia, bezpieczeństwa i ukojenia. Jego ramiona nie będą w stanie dać mi schronienia, jego usta nie spiją łez z moich policzków, a jego dłonie nigdy nie pokryją się z moimi, choć byłam pewna, że są dla siebie stworzone... Nie są. Dziś już jestem pewna, że przeznaczenie rzeczywiście istnieje, jest gdzieś zapisane, ustalone i... Nieuniknione. Nie mam wpływu na pewne rzeczy, i jestem zmuszona się z tym pogodzić. / ravennn
|
Dodaj komentarz
