|
`Widzisz, pamiętam ten peron i rozmowę przed odjazdem, pusty dialog i tą decyzję bez wyjaśnień . Zawieszony wzrok na ziemi, jakieś padające słowa, kilka gorzkich porad na to, aby od nowa pokochać . Pamiętam ten moment, w którym szukałam zawleczki, chciałam ulepić sens z niepasujących części, z beznadziejnych rozmów i wszystkich ważnych punktów, gdy smutek ściskał i walił . Pamiętam tył pociągu . Pamiętam to jak siedziałeś na siedzeniu za szybą . Po jednej minucie na torach wygasła miłość . Zawieszone spojrzenia wokół wyłącznie na mnie . Jak się czułam sama nie wiem, ręce opadły same . Co mogłam zrobić? Odszłam półżywa, prawie się czołgałam . Musiałam iść dalej z myślami jak z puzzlami .
|
Dodaj komentarz
