|
W jaki sposób im sprostać, w czym szukać ukojenia? Dalej w mówieniu, w słowach? W intrygowaniu aluzją, w gorszeniu dwuznacznością? W dawaniu do zrozumienia, że "wszystko" o sobie wiem? Teraz, w tym stanie rzeczy, nie miałoby to sensu. Wręcz szkodziłoby sprawie. A poza tym przyrzekłam sobie milczenie. Dałam sobie słowo honoru. Wciąż jeszcze czuję na ręce żelazny uścisk. Co robić? Co dalej robić? Jak wybrnąć z tej sytuacji? Tak żeby, z jednej strony, nie zawieść zaufania i nie zaszkodzić nikomu, a z drugiej.. żeby jednak.. żeby jednak coś wygrać. Przynajmniej złagodzenie zawstydzającej udręki. Niestety nic mądrego nie przychodzi mi na myśl. A jednocześnie sen pierzcha mi, rozpraszany gorączką wzbudzonej wyobraźni. Czuję, że wpadam w potrzask. Biorę kartkę i długopis, sięgam po lampkę i piszę.. piszę historię z życia wziętą.
|
Dodaj komentarz
