|
Spojrzała na okno. Znów ta szarość, brak słońca, tylko deszcz. Miała dość tej pogody, chciała wyjść na dwór i z uśmiechem spojrzeć w słońce. Poczuła zapotrzebowanie na tlen. Zarzuciła kurtkę i wyszła. Szła mokrą nawierzchnią jezdni, cała przemoczona. Teraz mogła płakać, nikt nie zauważy, ale nie, nie mogła się znów poniżyć, nie będzie płakać, powiedziała, że jest silna, i będzie. Nagle poczuła jakiś podmuch wiatru, taką jakby dziwną fale energii. Po chwili znów to samo. Nie wiedziała co się dzieje. Stanęła w miejscu i zaczęła się oglądać dookoła. Nikogo nie było, więc poszła dalej. I nagle poczuła cholerny ból rozdzierący jej szyję. Płonęła, w środku cała płonęła. Upadła na ziemię, marzyła o tym, by deszcz choć trochę złagodził ból. Wtedy zauważyła mężczyznę. W czarnych ubraniach stanął przed nią. Szyderczo się uśmiechnął, wtedy zauważyła coś bardzo dziwnego - kły, ostre jak brzytwy. To one zadały jej tyle bólu. Zrozumiała wszystko, a on powiedział tylko : - witaj w nowym życiu mała.
|
Dodaj komentarz
