|
nagle słyszę głos mamy. przeczucie mi mówi, że będzie źle. oczywiście jak zawsze moja niezawodna intuicja. ' - przyjaciółka była tylko przykrywką, tak? długo jeszcze będzie siedzieć? tata dostał białej gorączki! ' zaczęłam się tłumaczyć. przecież to, że była u mnie i, że przyjechałeś to był czysty przypadek. weszłam do pokoju. łzy stanęły mi oczach. w gardle dusiła się złość i żal. nie wiedziałam co mam Ci powiedzieć. usiadłam na fotel z głową w kolanach, a Ty obkręciłeś go tak, że byliśmy twarzami do siebie. zapytałeś ' - co się stało? - nic. - jak to nic..śmiało. mam już jechać? przecież wszystko ok.' patrzyłeś na mnie z taką troską. Twoje oczy były tak czułe. powiedziałam Ci prawdę. nic innego nie przychodziło mi do głowy. uśmiechnąłeś się do mnie i pogładziłeś po ramieniu '- nie martw się. jak coś to mogę już jechać. - nie. zostań jeszcze trochę jak chcesz, - na pewno? - mhm. - dobra...ej! uśmiechnij się! '
|
Dodaj komentarz
