|
Zawsze myślałam, że jestem inna. Że mam swoje biało-czarne kredki, którymi tylko ja mogę malować. Myślałam, że nikt nie odbierze mi tej mojej inności, że nikt nie zabierze mi tych moich kredek, że nie będę musiała stać w tym przeklętym szarym szeregu ludzi. Myślałam że będę kwiatem pośród nicości, myślałam że będę tym światłem w ciemności. Myślałam... Aż wszystko zostało odebrane. Bezlitośnie obcięte, złamane, zniszczone. Kredki zostały połamane, inność odebrana, kwiat zwiądł, a światło zgaszone. Wszystko zostało zabrane szybko i bezboleśnie. Więc co mi pozostało? Jak mam żyć "bez wiary"?
|
Dodaj komentarz
