|
jak do tego doszło? że zostałam sama, że zawsze byłam sama, że zawsze sama bede? jak doszło do tego, że nie znajduje zrozumienia, że nie ma nikogo, z kim mogłabym szczerze porozmawiać? albo chociażby ot tak, zwyczajnie, po prostu, o niczym. nie ma nikogo, do kogo mogłabym sie odezwać. NIKOGO! dlaczego? od dwunastu lat gram role topora w rekach losu, upadałam czesto bez gniewu, zawsze bez współczucia, bez miłości.. ona nawet nikomu nie przyniosła szcześcia, gdyż nic nigdy nie poświeciłam dla tych, których kochałam.. kochałam dla siebie, dla własnej przyjemności, zaspokajałam tylko dziwna potrzebe serca chciwie pochłaniajec ich uczucia, tkliwość, radość, cierpienie.. nigdy nie mogłam sie nasycić dlatego z burzy życiowej wyniosłam tylko kilka pojeć i ani jednego uczucia. dawno już nie żyje sercem, lecz głowa.. waże i analizuje swoje własne decyzje i postepki z surowa ciekawościa, ale jednak bez przejecia. jest we mnie dwóch ludzi: jeden żyje w całym znaczeniu tego słowa, drugi myśli i sadzi tamtego..
|
Dodaj komentarz
