 |
zbytwrazliwa.moblo.pl
To uczucie które zabiera cały ogień który resztką sił tlił się w moim sercu ten widok jego statusu że jest dostępny i ta pieprzona swiadomość że przecież prosił abym
|
|
 |
|
To uczucie które zabiera cały ogień który resztką sił tlił się w moim sercu, ten widok jego statusu, że jest dostępny i ta pieprzona swiadomość, że przecież prosił, abym nie pisała, więc nie robię tego pomimo, że we mnie toczy się wewnętrzna walka, żybe napisać po prostu zwyczajnie "Cześc co tam". To boli, powoduje, że mój żałądek zwija się w supeł który im dłużej się wpatruje w telefon modlać się do nie wiem kogo, bo przecież jestem nie wierząca, aby jednak napisał zaciska się coraz bardziej. Przekreślił dla innej póltora roku związku, dwa lata przyjaźni o którą tak walczyliśmy, bo go poprosiła. Nie mogę mieć pretensji o nie, bo przecież ja zrobiłam kilka miesięcy to samo, już wiem co on wtedy czuł, może to kara, a może dalszy etap odwyku od jego osoby
|
|
|
|
W podobnej sytuacji kilka miesięcy temu siedziała bym własnie na schodach i paliła ostatniego papierosa z paczki otwartej dziś rano, ale cos się we mnie zmieniło już nie walczę tak o ludzi, są to są nie ma ich to ich nie ma. Nie da się na siłę zatrzymać kogoś przy sobie, bo w takiej sytuacji prędzej czy później on nam ucieknie przy najbliższej okazji. To bezsnsowne i bezcelowe. Zresztą jak większośc działan w naszym życiu
|
|
|
|
W moich piersiach tlen zmieszany z zalem, nie wiem ile taką mieszanką dam radę oddychać dalej
|
|
|
|
W jaki sposób krwawi nasza dusza? Z ciałem to o wiele prostsza sprawa, jest kuku jest krewka. Z duszą gorzej, jest rana, jest udawanie najpierw, że wszystko okey. Przez cały dzień rana się zasklepia delikatnym strupem. Tylko po to, aby wieczorem w łóżku go zacząc zdrapywać z premydytacją masochisty. Wtedy nasza dusza zaczyna krwawić, ale specyficzną krwią-łzami. Łzy oczyszczają naszą duszę, pozwalają zakrzepnąc ranie i utworzyć coraz silniejszy strup na świeżej ranie, aż w końcu utworzy się jednolite ciało.
|
|
|
|
Wiara w lojalnośc ludzi - to tak jakby trochę wierzenie w świętego Mikołaja u dzieci. Miło w to wierzyć, ale kiedy dowiadujemy się prawdy, zaczyna się problem, i zgrzyty zębów i płacz
|
|
|
|
Piszę coś i usuwam słowa, bo żadne kombinacje liter nie potrafią wyrazić tego co się ze mną dzieję od kilku dni, może tygodni. Sama nie wiem co jest nie tak, przecież mam teoretycznie wszystko, odnosze sukcesy w zyciu, mam kilka zaufanych osób. Jednak coś nie daje mi spokoju, to coś nie pozwala mi wieczorami spokojnie zasypiać w objeciach morfeusza, ani szczerze się uśmiechać, to nie podobne do mnie zawsze potrafiłam grać swoją rolę życiową "szczęśliwej dziewczynki", a teraz czuję się jakby ktoś mnie siłą wepchął na scenę życia, a ja nie znam ani słów scenariusza, ani aktorów współtworzących tą sztukę. Reżyser sobie chyba ze mnie zakpił, albo przecenił moje możliwości, a ja niestety nie mogę go poprosic o dublera, a szkoda
|
|
|
|
Nikotyna-zastanawiam się czy to nie jej brak jest powodem mojego smutku .
|
|
|
|
i znów tak szaro, i nijako i bez Ciebie...
|
|
|
|
Ostatnia bezsenna noc i ta pierdolona chęć żeby napisać, zadzwonić i ta duma z tego, że jednak nie uległam. Jest coraz lepiej, juz zapominam o barwie Twijego głosu, już nie pragnę Ci się zwierzać, potrafię w końcu spojrzeć na jakiegoś mężczyznę i nie widzieć w nim Ciebie. Juz nie szukam Twoich cech w innych ludziach. Znikasz z mojej głowy i serca jak brudny śnieg na wiosnę. W końcu zrozumiałam, że nie jestem sama że mam przyjaciół i, że jestem na etapie najpiękniejszego związku w swoim życiu, w związku z samą sobą, poznaję dzięki temu siebie. Więc może i dobrze, że taki skurwiel jsak Ty pojawił się w moim życiu .
|
|
|
|
Mogła bym życzyć Ci jak najgorzej, ale po co ? To bezsensowne, destrukcyjne i do niczego nie prowadzące. Wolę usiąść i napisać Ci, że życzę Ci jak najlepiej, że pragnę Twojego szczęścia, którego nie mogłeś najwyraźniej doznać u mojego boku. Nie chcę Ci wyrządzić cierpienia tymi słowami ostatniego pożegnania, chcę być przede wszystkim sprawiedliwa wobec siebie. Nie chcę już złości do Ciebie, bo szczerze nie zasługujesz na nią, tak jak nie zasługiwałeś na moją miłość. Jest mi lepiej, mój odwyk emocjonalny działa idealnie. Proszę tylko o edno nie przypominaj już sobie o mnie skoro zapomniałeś kiedy potrzebowałam Cię tak bardzo. Bo znów moje powietrze zaczyna być w ten sam sposób sycące dla moich płuc jak przed spotkaniem Ciebie, woda znów smakuje tak samo, a słońce świeci coraz częściej na mym prywatnym niebie, więc proszę nie burz mojego spokoju. Żyj sobie tam jak najlepiej beze mnie
|
|
|
|
Kolejny dzień z serii "Daj mi pistolet, a wystrzelam połowę społeczeństwa". Nie znoszę takich dni z jednej strony, bo stres, bo nerwy, bo obrywają bliskie mi osoby za głupotę jednostek, lecz z drugiej strony czasem potrzebują tego jak kopa w tyłek. Żeby się rozpędzić, znów zacząc działać ze zdowjoną siłą, żeby nie być tak samo denerwującą jak cała ta reszta nieogarniętych ludzi którzy nigdy nie wiedzą co, jak i dlaczego. O zgrozo ... na dodatek w sumie moi wrogowie znów sobie przypominają, że nie można ze mną zadzierać. Tak jestem na ogół spokojną osobą z charakterem choleryka. Jednak jeśli ktoś wystawi moje nerwy na próbę, to spuszczam je z łańcucha jak wściekłego harta i gryzą już wszystkich w kolo. Cóż taka jestem
|
|
|
|
Dodaj komentarz