 |
souleater.moblo.pl
zignoruj wszystko daj się ponieść muzyce a wtedy ona pokaże Ci co tak na prawdę jest ważne.
|
|
 |
|
zignoruj wszystko, daj się ponieść muzyce a wtedy ona pokaże Ci, co tak na prawdę jest ważne.
|
|
|
|
to dość interesujące jak ludzie potrafią się zmienić z minuty na minutę. ktoś pisze Ci, że jesteś wyjątkowa, jedyna w swoim rodzaju i nie ma nikogo takiego drugiego jak Ty. wtedy samoocena Ci wzrasta, czujesz się wyróżniona. następnie ta sama osoba pisze Ci, że nie znasz ich wystarczająco by stwierdzić kiedy kłamią i jakie masz podstawy by wierzyć w te słowa, które Cię stawiały w świetle wyjątkowości. żadne. wtedy nadzieja zostaje zduszona w zarodku, Ty masz spieprzony kolejny dzień a osoba, która to pisała satysfakcję, że zależy Ci na niej tak bardzo, że się nią przejmujesz. gratuluję naiwności. ale spokojnie, zdążysz się zorientować kiedy coś będzie nie tak, nie daję jednak gwarancji, że coś z tym zrobisz.
|
|
|
|
-Natala! Wyjdź z pokoju, musimy porozmawiać. -Nie mam czasu! -Natychmiast! Kiedy ostatnio mi powiedziałaś jak w szkole?! -Kiedy ostatnio spytałaś się o coś innego niż szkołę?! Czy ty myślisz, że to całe moje życie?! Otóż, KURWA, nie! Jestem tą twoją dobrą dziewczynką, nie chodzę, nie palę i nie piję publicznie, nie puszczam się a nawet siedzę całymi dniami w domu i tylko w domu, żebyś nie miała powodów do przywalenia się! -Co się stało? Może wyjdziesz i porozmawiamy o tym? -Po co?! Żebyś miała co wypominać podczas następnej kłótni?! Podziękuję! Od rozmowy i zostawienia mnie samej sobie mam znajomych, którzy przy pierwszym moim dole po prostu się poddają. Idź oglądać telewizję, dam radę. Dawałam przez ostatnie osiemnaście lat, teraz też dam. -Dziecko, czas dorosnąć. W przyszłości będziesz musiała iść, zarobić na rodzinę, dzieci... -Zaczyna się. Skończ! / kłótnia z mamą, tak mniej więcej.
|
|
|
|
dużo się uśmiecham, normalnie rozmawiam z ludźmi, nawet przestałam przesiadywać w ciemnym pokoju, ale nadal mam swoje odchyły i mimo, że jest słoneczny dzień zasłaniam rolety, palę światełka i słucham muzyki w atmosferze jak po pogrzebie.
|
|
|
|
nie wiem co jest bardziej dobijające: fakt, że odszedł czy fakt, że odszedł przeze mnie.
|
|
|
|
tego nie można nazwać obsesją. nie mam zdjęć porozwieszanych po ścianach, nie mam takich nawyków jak On. to jest miłość. bo mimo, że poznałam jego wnętrze, On nadal będzie tkwił w swoim powierzchownym złudzeniu i utrzymywał maskę, przez którą właśnie mnie stracił.
|
|
|
 |
Jak widać, już się nie znamy.
|
|
|
|
jego 'nie odchodź' jest czymś niewyobrażalnie pięknym. jest bezcenne, ale jednak jest coś w środku, co nie chce bym to usłyszała. może fakt, że znów mnie zignoruje i zacznie żyć swoim życiem jakby mnie nigdy w nim nie było zaraz po moim odejściu? a jego słowa były po to, by chociaż trochę pocieszyć, by zbytnio się nie przejąć. jesteś idiotą, jeśli myślisz, że mi to pomogło.
|
|
|
|
|
po raz kolejny szeptem pierdoli, że mu zależy.
|
|
|
|
|
po pewnych słowach, przestaje się czekać.
|
|
|
|
to moje katowanie się mentalne tym idiotą przechodzi ludzkie pojęcie. już sama nie mam pojęcia jak to nazwać... najgorsze w tym wszystkim jest to, że nieważne co by nie odjebał, zawsze może na mnie liczyć, wie o tym i perfidnie to wykorzystuje. o, mam na to nazwę. to jest powolne samobójstwo uczuciowe, które z czasem mnie zacznie zmieniać w porcelanową lalkę: egzystencja dla zasady, przewaga wiary i intuicji nad rozumem.
|
|
|
|
mam dosyć tych zarwanych nocy kiedy siedzę do rana ze słuchawkami w uszach powstrzymując się przed zrobieniem sobie krzywdy. albo ktoś mnie zabije albo to będzie najdłuższe wewnętrzne samobójstwo wszech czasów.
|
|
|
|
Dodaj komentarz