 |
freezoneofhappiness.moblo.pl
1 Wychodzili z klubu. Oboje w siódmym niebie z uśmiechami na ustach i piwem w rękach. Nic nie mogło popsuć im tych cudownych humorów spowodowanych spotkaniem na które
|
|
 |
|
[1] Wychodzili z klubu. Oboje w siódmym niebie, z uśmiechami na ustach i piwem w rękach. Nic nie mogło popsuć im tych cudownych humorów spowodowanych spotkaniem, na które oboje czekali już tyle czasu. Stanęli przy samochodzie czekając na resztę znajomych. Cały czas na ich ustach gościł uśmiech. Wszyscy im mówili, że byliby cudowną parą bez problemów. Ich to nie obchodziło. Byli dla siebie wszystkim. Byli najlepiej dopasowaną parą ludzi jaką chyba ci wszyscy ludzie w okolicy widzieli.
Usiadł na masce samochodu. Dalej popijał piwo, patrząc i śmiejąc się z jej oburzenia. Znowu przekręcił jej imię. Wiedział, że nienawidzi tego, ale mimo to chciał znowu zobaczyć jej złą twarz. Upił kolejnego porządnego łyka i przymkną oczy. Usłyszał jej pisk. Spojrzał na nią. Nie stała już tam gdzie przed chwilą. Ktoś złapał ją za dłoń i ciągną do samochodu "No to teraz się zabawimy" usłyszał. Znał ten głos. Jego źrenice rozszerzyły się. To P.
|
|
|
|
Wystarczyłby jeden dotyk, jedno skinięcie palca, jedno szepnięcie, jeden pocałunek bym na nowo poczuła się szczęśliwa i potrzebna.
|
|
|
|
Dookoła miłość się skorumpowała.
Dookoła świat jak pierworodny grzech.
|
|
|
|
"Posłusznie wszystko układa się w krzyk ;
Krajobraz jakby leżał w jego dłoni,
gwałtowny wiatr jakby przylegał do niej,
a chwila, która chce z siebie wyjść,
jest blada, niema, jakby znała cisze
rzeczy, od których musi umrzeć każdy,
kto z tego krzyku wyszedł" - R.M. Rilke
|
|
|
|
Pomóż mi zrozumieć świat. Pomóż mi zrozumieć ludzi, którzy są dla ciebie "przyjaciółmi", a za plecami obrabiają ci dupę. Pomóż zrozumieć mi los, który robi wszystko byśmy tylko się nie spotkali. Pomóż mi zrozumieć to wszystko co napotkałam na swojej drodze. Pomóż mi zrozumieć wszystkie wydarzenia bo przecież nic się nie dzieje bez powodu. To tylko ja tego wszystkiego nie rozumiem.
|
|
|
|
Często o tym myślę. O naszych wieczorach, nocach i porankach. O naszych bitwach o koc. O moich prośbach byś przestał mnie całować bo musisz się położyć bo rano musisz być w warsztacie. O tym jak mnie przedrzeźniałeś, jak to wszystko się zaczęło i jak skończyło. Za dużo o tobie myślę, a ty nawet o tym nie wiesz.
|
|
|
|
[3] - poczuła jego ciepłą delikatną dłoń na policzku. Cofnęła się szybko. "Jakim cudem, przecież on stał tam." Przyglądała mu się z wściekłością w oczach. - A ode mnie czego chcesz ? Jestem twoim prezentem urodzinowym tak ? Ha, i pewnie chciałbyś teraz skorzystać z tego, że jestem tu uwięziona co ? Spróbuj szczęścia, ale wiedz, że bedę się bronić. - patrzył na nią z żalem. - Nie dotkne cię juz nigdy. - odwrócił się. - Strażnik przyniesie ci sukienkę, buty i biżuterię. Wcześniej bedziesz mogła się umyć. - mówił to z nadzieją i z żalem. - Do zobaczenia. - wyszedł, strażnik zamkną drzwi i znowu nastała ciemność. Opadła na pryczę. Znowu była sama z tymi wszystkim przerażającymi myślami.
|
|
|
|
[2] "Głupia. Wydaje ci się. Oni są tacy sami, nie ważne jak wyglądają". Skarciła się w myślach. Przyjrzała się mu. W normalnych i bardziej odpowiednich okolicznościach powiedziałaby, że jest przystojny, ale nie dziś. Nie teraz. Nie tu. Chciała się zapytać czego od niej chcę, ale on uprzedził ją. Otworzył usta i znowu oniemiała. Głos gruby, niski. Tak cudowny, że nie jeden chłopak z jej miasta byłby zazdrosny. Przeprosił ją za wszystko co ją spotkało, zaproponował kolacje z jego ojcem. Prychnęła i odpowiedziała - Wolę umrzeć niż na niego patrzeć. Zabił zbyt wielu ludzi, moich przyjaciół i wrogów.- Mierzył ją wzrokiem. Nalegał. - On tam będzie. Oni wszyscy tam będą. - spojrzała na niego z niedowierzaniem w oczach. - Poprosiłem go by i ich sprowadził.Chciał tylko ciebie, ale nalegałem. To mój prezent urodzinowy. - tłumaczył się, podchodzac bliżej. Serce biło jej jak szalone. Nie, nie z jego powodu tylko przez to, że jest szansa ich zobaczyć. Uśmiechnęła się blado. - Ładny uśmiech.
|
|
|
|
[1]Czarne pomieszczenie i dziewczyna w nim zamknięta. Była blada. Wychudzona. Przestraszona i zarazem wściekła. Chciała uciec, uratować ich wszystkich. Zwłaszcza małego Tadeuszka. To nie był jej synek, to był jej najmłodszy brat. Pół roku przeżyła myśląc głównie o nim i o tym jak by zabiła, gdyby tylko wyszła, tego kto zlecił ich porwanie. Pogrążona w planach mordu nawet nie usłyszała, że ktoś wkłada klucz do dziurki. Gdy dotarł do niej dźwięk otwierających się drzwi szybko wstała. Oślepiający blask lamp sprawił, że zmrużyła oczy i odwróciła głowę. Teraz było dokładnie widać jej poszarganą brązową już sukienkę, która niegdyś była kremowa i elegancka. Usłyszała pomruk, przekleństwa i narzekanie na smród. Ona już się przyzwyczaiła do tego odoru jakby rozkładających się szczątek, ale on. Widać, że to rekrut. Spojrzała na niego z nienawiścią. I ku jej zaskoczeniu to nie żaden rekrut. Ten był inny. Czysty, cudownie pachniał, włosy gładko ułożone. Patrzył się na nią jakby z żalem.
|
|
|
|
Chcę zapomnieć o tym wszystkim, ale los chciał, że to o czym chcę zapomnieć jest częścią mojego serca i bez tego sobie nie poradzę. Nie dam sobie rady bez złudnych nadziei i wspominania tego wszystkiego.
|
|
|
|
Świadomość, że wszystko jest już jakby lepsze sprawia, że mam siły by wstać i iść dalej. Może i żyję zgubną nadzieją, że kiedyś jeszcze coś między nami będzie, ale dzieki temu jeszcze sie nie załamałam. Dziekuję.
|
|
|
|
Gdyby nie Twoja obecność moja dusza byłaby niczym. Moje uczucia nie istniałby. Moje starania nie byłby potrzebne bo żeby sie starać trzeba mieć dla kogo. Czyli po prostu po tak krótkim czasie stałeś się dla mnie kimś bardzo ważnym i nie do zastąpienia.
|
|
|
|
Dodaj komentarz