|
[1]Czarne pomieszczenie i dziewczyna w nim zamknięta. Była blada. Wychudzona. Przestraszona i zarazem wściekła. Chciała uciec, uratować ich wszystkich. Zwłaszcza małego Tadeuszka. To nie był jej synek, to był jej najmłodszy brat. Pół roku przeżyła myśląc głównie o nim i o tym jak by zabiła, gdyby tylko wyszła, tego kto zlecił ich porwanie. Pogrążona w planach mordu nawet nie usłyszała, że ktoś wkłada klucz do dziurki. Gdy dotarł do niej dźwięk otwierających się drzwi szybko wstała. Oślepiający blask lamp sprawił, że zmrużyła oczy i odwróciła głowę. Teraz było dokładnie widać jej poszarganą brązową już sukienkę, która niegdyś była kremowa i elegancka. Usłyszała pomruk, przekleństwa i narzekanie na smród. Ona już się przyzwyczaiła do tego odoru jakby rozkładających się szczątek, ale on. Widać, że to rekrut. Spojrzała na niego z nienawiścią. I ku jej zaskoczeniu to nie żaden rekrut. Ten był inny. Czysty, cudownie pachniał, włosy gładko ułożone. Patrzył się na nią jakby z żalem.
|
Dodaj komentarz
