 |
fluorescentdye.moblo.pl
Part I A wszystko dalej własnymi ścieżkami podąża.. toczy się bujając z lewa na prawo. Czasem idzie prosto później już na czworakach.. Potyka się przy okazji o każde swe
|
|
 |
|
Part I A wszystko dalej własnymi ścieżkami podąża.. toczy się bujając z lewa na prawo. Czasem idzie prosto później już na czworakach.. Potyka się przy okazji o każde swe pragnienie, o każde niespełnione jeszcze marzenie. Twarz coraz bardziej sina z bólu, ręce juz skostniałe od pełznięcia na przód po zimna lodzie. Serce tylko w biciu szybsze i jakby delikatnie mocniejsze. Tylko ono dalej pompuje kawałek uczucia które rozchodzi się po wszystkich żyłach i żyłkach. Po każdym zakamarku docierając do najdalszych arterii organizmu.
|
|
|
|
Part II Tylko ono stawia nas na nogi podnosząc twarz z ziemi.. twarz po której sączy się bezlitośnie krew zasychając miejscami, twarz w której powieki podkrążone ukazują skrawek przygasłych już oczu.. bez iskry, bez płomieni które buhaja z nich zazwyczaj. Jednak maja tą pieprzona nadzieje na ujrzenie czegoś lepszego niż tylko ból i cierpienie z syfem całego świata połączonych. Oczekują z wielką nadzieją ze w końcu ujrzą „cos” a w zasadzie kogoś. Kogoś na kogo czekały już wieczności całej kawałek. Tak jak i serce na szybsze bicie w pięknym rytmie czasem. I tak błąka się po świecie wszystko czekając na chwili mały skrawek która to poprzeplata tamto z tym i to z tamtym. Odmieni nasz własny los.. / by Fluorek i rozmyślenie nocna porą.
|
|
|
|
Z dnia na dzień nienawidzę sie coraz bardziej, za to kim sie właściwe staje.
|
|
|
|
No to czas na kolejny rozdział, kolejny watek.. kolejne chwile nad jego pisaniem.
|
|
|
|
Tylko kawałkiem bezszelestnej ciszy, kilkoma podmuchami wiatru mogę na chwile gdzieś uciec.. gdzieś daleko do świata który sam tworze i dekoruje. Da świata który ma dwa oblicza - z jednej eden istny dla duszy spokoju, z drugiej jednak miejsce wypełnione czarna i zwęglona już ziemią. Miejsce w którym dzieją sie najróżniejsze rzeczy, gdzie każda mała paranoja wychodzi na jaw, gdzie nic nie da sie ukryć. Wszystkie obawy, cały strach ukazuje sie nagle i pojawia znikąd przed oczami. Patrzy się jednak niczym koszmar każda kolejna wizja znika, rozmywa się zwyczajnie w powietrzu.. Ale to przecież tylko zwyczajna umierająca paranoja tworząca następna i jeszcze kolejną.
|
|
|
|
i tylko czekam na to aż usta zamilkną, serce odda ostatnie uderzenie.. a oczy? Oczy zobaczą kawałek pięknego świata umieszczonego na pejzażu śmierci. Wszystkie zmysły kolejno przypomną sobie najpiękniejsze chwile.. każdy dźwięk słowa, obraz za oknem, zapach unoszących sie w powietrzu perfum. Każde ciepło i zimno w dotyku doświadczone oraz jeden niezapomniany smak.. smak zwykłego wieczności końca
|
|
|
|
I tak dni same mijają jeden za drugim, bez przerwy tak czasem. Tylko czekać nam karzą na znak jakiś już całkiem niebawem. Na cos co odmienić zamiar nas miało, na cos co się nie spieszy lecz jednak idzie dumnie na przód czas cały.. kawałek śmierci z miłością sprzężonych. Umierających, jednak wciąż walczących o istnienia spokojny nieposzarpany koniec..
|
|
|
|
Wszystko innym się nagle staje, wszędzie pełno tego niezrozumiałego. Tego z czym zwykle po prostu się żyje nie wnikając dalej. Patrzymy na świat przez peryskop marzeń kierowany. Każde uczucie, chodzby jego kawałek przez rzeczywisty kamień z kurzem stłumione zostanie. I tak to patrzymy na wszystko zwyczajnie, mówiąc już jakby ponad zwyczajnie o tym co kłuje, o tej bólu szczątce. Który za szarością dnia codziennego ciągnie się gdzieś skrywany w oddali. Zachodzące słonice końca końca początkiem na nowo się staje. I tak jak słonice zejdzie i wstanie ponownie, tak trwać wiecznie już będzie.. Lecz i rzeczywistość zmienia się juz nam z czasem
|
|
|
 |
Potwór, który potrafi kochać.
|
|
|
|
Martwa dusza w żywym ciele.. worek kilku niepotrzebnych uczuć.
|
|
|
|
Dodaj komentarz