 |
collide.moblo.pl
Z radosnym uśmiechem na twarzy napisała do niego mając nadzieje na długą rozmowę jakich nie było mało. Szczęśliwa że jest tak dobrze czekała aż odpisze. Po chwili jej ś
|
|
 |
|
Z radosnym uśmiechem na twarzy napisała do niego mając nadzieje na długą rozmowę jakich nie było mało. Szczęśliwa że jest tak dobrze czekała aż odpisze. Po chwili jej świat się zawalił, oczy napłynęły łzami. Nie mogła uwierzyć w to, co do niej napisał. „Przecież to nie może być prawda, on nigdy tak by się do mnie nie odezwał” Tłumaczyła sobie. Skończył to w tak prosty sposób. Skończył to, o co tak bardzo walczyła. Nie mogła złapać tchu, jej serce zaczęło bić w dziwny sposób. Nie wiedziała co ma z sobą zrobić. Zwątpiła w szczęście, zwątpiła w siebie.
|
|
| collide dodał komentarz: |
22 czerwca 2010 |
|
|
Spacerując tą samą ścieżką co zawsze, myślała o tym by umrzeć. Bo niby po co ma żyć jeżeli nie ma Go przy niej. Nie ma jej powietrza, którym tak uwielbiała oddychać. Zatrzymała się przy mostku gdzie pierwszy raz ją pocałował i wyznał jej miłość. Wspominając tamtą chwile rozpłakała się jak dziecko. Nie chciała o tym myśleć. Nie chciała pamiętać. Szybko wstała i zaczęła stamtąd uciekać. Przebiegła tak kilka metrów i zaczęła się zastanawiać przed czym naprawdę ucieka. Przed bólem? Przed życiem? Przed samą sobą? A może po prostu przed miłością, której nie uda się jej zapomnieć.
|
|
|
|
Siedząc wieczorem na parapecie myślała nad tym jak się zemścić. Nie żałowała ani jednej rzeczy jaką kiedykolwiek zrobiła. Tego mogła pożałować.
|
|
|
|
Szara rzeczywistość za bardzo ją przytłaczała, jej głowa była zapełniona tyloma pytaniami. Dlaczego ja? Dlaczego przeze mnie? Czemu to wszystko moja wina?. Nie miała siły nawet płakać. Nie chciała tak cierpieć. Przecież sobie nie zasłużyła. Bóg opuścił ją w najtrudniejszym momencie. Nie miała ochoty na nic. Nie miała ochoty już żyć. Po co miała wstawać rano z łóżka i udawać jak jest dobrze. Nikt jej nie rozumiał. Nie rozumiał jej problemów .. pragnień?. A wystarczyłaby jej obecność tej jedynej osoby. Wszystko nabrałoby sensu. Świat nabrałby kolorów. Jej serce miałoby dla kogo bić.
|
|
|
|
A ona tuląc się do jego piersi myślała ze tak już zostanie. Że będzie najszczęśliwszą osobą na świecie. Że nie zabraknie jej już niczego. Teraz siedząc na tej samej kanapie co zawsze wspomina te chwile w których świat dla niej nie istniał. Szlochając w poduszkę nie mogła uwierzyć ze aż tak bardzo się myliła, ze mogła być aż tak głupia. Jednak życie ją oszukało, przyrzekła sobie raz na zawsze że nigdy nie wróci do tych chwil w których była z NIM . ale jak to możliwe jeżeli cały czas miała przed oczami jeden obraz: szarą kanapę pod ścianą i wygniecioną poduszkę na środku.
|
|
|
|
I po raz kolejny przy kubku gorącej czekolady, zastanawiała się czy nie lepiej byłoby, gdyby siebie również oszukiwała.
|
|
|
|
A ona znowu tęskni. Tęskni za nim. Tak, za tym chujem, który sprawił jej tyle bólu. Myślała, że jakoś to wszystko sobie poukładała, ale nic z tego. Próbowała zapomnieć. Nawet myślała, że jej się to udaje. Okłamywanie samej siebie, tak skądś to znała. Brakuje jej tych rozmów z NIM, jego poczucia humoru, brakuje jej JEGO. Znowu o nim myśli, zbyt często. Powracają te chwile.. te chwile spędzone z nim.. cały ON wraca. A z nim wraca ból, który od niedawna jest jej sprzymierzeńcem.
|
|
|
|
Zamknięta w czterech ścianach w swoim ponurym pokoju, z chusteczką w dłoni, rozmazanym makijażem i słuchawkami na uszach zastanawiała się jak by to było gdyby go nie spotkała. Modliła się by był choć jeden argument mówiący o tym że był on jej porażką, życiowym błędem. Na głos wymawiała jego imię i wszystkie przekleństwa jakie przyszły jej na myśl. Lecz żadnego argumentu nie znalazła. Nie znalazła ani jednej rzeczy za którą mogła by być na niego zła. Słuchając ICH piosenki wzięła głęboki wdech i zaczęła myśleć co on dla niej takiego zrobił że nie potrafi go znienawidzić. Po chwili wybiegła z pokoju i dziękowała że nauczył ją kochać.
|
|
|
|
Kochała te dni kiedy przypadkowo spotykali się na ulicy, te godziny które na okrągło z nim gadała, te momenty w których ich oczy się spotykały, sekundy w których przypadkowo jej dotykał. Czuła że może być z nim naprawdę szczęśliwa, chciała zasmakować tego szczęścia. Wyobrażała sobie wspólne chwile z nim sam na sam, pierwszą wspólną kolacje. Planowała z nim zostać na zawsze. Lecz los chciał inaczej, postawił Go na jej drodze, ale nie może zrozumieć po co. Może nie chce rozumieć. Nie chce rozumieć tego życia, które okazało się dla niej tak okrutne.
|
|
|
|
Dodaj komentarz