Szczęście nieśmiało zapukało do drzwi mojego serca. Pozwoliłam, żeby weszło - pod Jego postacią. Najpierw- powoli, uchylił drzwi, postawił ostrożnie stopę, na nierównym gruncie mojej duszy. Później, już pewniej, wszedł, zamknął za sobą drzwi - na tyle mocno, by się zatrzasnęły na wieki. I usiadł na ławce, na tej samej, na której wyryłam wszystkie moje uczucia. Nieświadomy, że z tego miejsca nie ma powrotu.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!