"Skąd on właściwie ma tę pewność, że jego bym nie zawołała? Przecież wołam go w każdej chwili swojego życia, w każdej chwili go wołam. Każda moja czynność jest wiecznym przywoływaniem Stefana, jeżeli chciałby odejść, wybiegłabym na schody, tak jak wybiegałam za Alkiem, i zawołałabym: 'Stefan, wróć!'. a jezeli nie cofnąłby się i zostawił mnie samą, do końca życia wołałabym: 'Stefan, wróć!'. Nawet gdyby miało to być wołanie w pustkę, w ciemnośc, w ramiona innej kobiety. Wołałabym ciebie, Stefan, dlaczego nie mozesz tego zrozumieć, ze właśnie moje wieczne wołanie ratuje naszą miłośc od tej zagłady, którą jest przyzwyczajenie? Że już dawno mogłabym ugotować nasze uczucie w kolejnym garnku z zupą, wysmażyć je na patelni razem z setkami sznycli, wyrzucic ze śmieciami, schować na antresoli pośród niepotrzebnych rupieci, mogłabym je stopić razem z miłością do dzieci, zmieszać w jednolita papkę ze wszystkimi uczuciami, które kiedykolwiek mnie ogarniały!"

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!