|
Mieszkała na końcu niewielkiej wioski z dala od miasta . A tak bardzo lubiła gwar i tłumy dookoła . Cisza której tak nie znosiła roiła jej w głowie wiele domysłów . Myślami dołowała siebie jeszcze bardziej . Pewnego dnia siedząc nad rzeką wśród jesiennych traw odczuła spełnienie . Tak jakby spełniło się jej najskrytsze marzenie choć nic sie nie wydarzyło . Promienie słońca których o tej porze było zwykle niewiele ... oświetliły jej bladą twarz . Zrozumiała że tu jest jej miejsce . Że nikt tak jak ona nie pasuje do opadłych liści i suchej trawy . Zrozumiała że kocha to miejsce i to co tu przeżyła . Biegnąc do domu krzyczała że świat jest piękny . i od tego dnia nikt tak jako ona nie wypełniał domu optymizmem . / Moje ;]
|
Dodaj komentarz
