|
(część 3.) Nikt nigdy nie sprawiał, że cieszyły mnie tak błahe rzeczy, że potrafiłam uśmiechać się sama do siebie. Nikt mnie tak nie przytulał jakby bał się, że nagle zniknę. Pamiętam Twój wzrok, gdy leżeliśmy naprzeciw siebie wtuleni w swoje ramiona... patrzyłeś w moje oczy tak jakbyś chciał w nich wyczytać każdą moją myśl. Uwielbiałam, gdy głaskałeś mnie po twarzy, włosach, całym ciele sądząc, że już dawno śpię... Czułam wtedy na sobie Twój wzrok, pełen ciepła i pożądania. Tak bardzo chciałam Ci wtedy powiedzieć co czuję... chciałam, ale się bałam. I to był mój błąd... bo teraz Ciebie nie ma, a ja zostałam sama. Z problemami, z żalem, z tęsknotą i szaleńczą miłością. Z setką pytań bez odpowiedzi, i z jednym, na które chyba nikt nie potrafi mi odpowiedzieć... czy warto tak bardzo się poświęcać dla kilku pięknych chwil wiedząc, że to i tak się kiedyś skończy? // memoirs
|
Dodaj komentarz
