|
zamykam oczy i odsuwam sie od świata. Zanurzam sie w sobie i ostrożnie odkrywam koleine karty pamięci. Przetwarzam wszystko od nowa. Widze twarze i miejsca, czuje dotyk i zapach. Smakuje nasze momenty. Segreguje to, co było z toba zwiazane. Nie wrzucam wszystkiego do jednego pudeła. Nie nadaje mu nawet nazwy. Po kolei tworze rozdziały minionej historii. Tej którą udało nam sie razem napisać. Nie wiem ile juz trwam w tym upojeniu. Może są to sekundy, które błogo mi sie dłużą. Walcze o każdą z nich, każdą spędzoną tutaj. Chce zostac dłużej, ale w końcu dochodze do kresu mojej wytrzymałości. Ból i tęsknota przybieraja za bardzo na sile. Tamy powoli puszczają. I albo to moja samodyscyplina znowu mnie zawiodła, albo niektóre wspomnienia powinny pozostać we mnie głęboko ukryte. Przynajmniej narazie. Być może kiedyś znowu tam zajże. Odważe się na to tylko wtedy, gdy brak ciebie będzie już mnie dotkliwy. Gdy przestane walczyć ze łzami na myśl o tym wszystkim.
|
Dodaj komentarz
