|
koleżanka szturchnęła mnie w ramię. podniosłam wzrok i obdarzyłam Ją wrogim spojrzeniem. - co jest? - jest. - przyszedł?! - tak. - gdzie?! - korytarz, przy wejściu. zerwałam się z krzesła i pobiegłam we wskazane miejsce. nie zważając nawet na wzrok Skarba, który jest o Niego na śmierć zazdrosny. musiałam Go zobaczyć, porozmawiać z Nim. kiedy mnie zobaczył, uśmiechnął się. - cześć. - szepnęłam, nie zważając na otoczenie Jego innych znajomych. odpowiedział tym samym. po mojej radości nie zostało nic, kiedy wyjaśnił mi, że nie przyszedł na lekcje, a po papiery. - odchodzę, mała. nie będzie mnie. - dodał na koniec. po moim policzku spłynęła pierwsza łza. - nie oddałeś mi mojej laleczki. - szepnęłam, odwróciłam się i odeszłam.
|
Dodaj komentarz
