|
Nie całuj powiek i nie tul rąk. O nic mnie nie proś, w powodzi klątw. I nie rań mnie już więcej. Rannej herbaty poranny jęk. Nie mów już proszę jak bardzo chcesz, by lekki dotyk przeganiał sen. Tak przykro o tym myśleć, że nie zdarzy się, już nigdy dwojga ust, chwiejny gest. Nie kochaj, bo kochać nie warto,gdy zapłakany żal, rozżalone łzy. Zbyt ciężki oddech za szybko spadł, gdy wszystko nasze z wyjątkiem nas! Więc nie rań mnie już więcej, nie zdarzy się rannej herbaty poranny jęk. Nie kochaj...\Renata Przemyk Nie kochaj bo kochać.
|
Dodaj komentarz
