|
Siedząc na tych torach, patrząc jak pociąg przejeżdża zaledwie jakieś pół metra ode mnie, płakałam. Stojąc przed drzwiami do domu, płakałam. Klęcząc przy łóżku i uderzając w nie pięściami, płakałam. Nie pozwól mi płakać. Nie pozwól. Złap za rękę, bo spadam w dół. Pogrążam się w nicości. Spojrzałam w szare niebo, pomyślałam "jak moja miłość"[. Czasem gdzieś słońce wysunie się, by ogrzać lekko moje oczy po czym szybko ukryje się za ciemną chmurą - jakby chciało pokazać mi, jak bardzo powinnam cieszyć się tym ułamkiem sekundy, tym ciepłem. I tak przez ułamek sekundy, leżeć i próbować dostrzec słońce, jeden ciepły promień szczęścia. "...Zamiast odpowiedzi dziewczynka zbliżyła twarzyczke. Jej ramiona, ceniutkie jak zapałki objęły mocno... mocno... główka pochyliła się na ramie i dziewczyna cicho zapłakała, coraz bliżej tuląc się..."
Chcesz usłyszec ze mnie nie boli.. - "nie boli". szkoda ze to nie prawda...
|
Dodaj komentarz
