 |
|
Non stop słyszę, że mam po co żyć, że powinnam być szczęśliwa, bo mam przyjaciół. Ale oni nie kochają mnie taką jaka jestem, chcą mnie zmienić, tylko że jakoś im to nie wychodzi i dam sobie uciąć lewą rękę, że nie wyjdzie.
|
|
|
|
Już nie wierzę w to, że marzenia się spełniają, bo tak nie jest. Jeśli miały by się spełnić, zrobiłyby to same, a nie czekały na to, aż ty im w tym pomożesz.
|
|
|
|
Nie dobrze mi na Twój widok, nie mam na nic ochoty, do szkoły chodzę, bo muszę. Moim ulubionym zajęciem jest spanie i z nikim nie rozmawiam.
Wszystko wylatuje mi z rąk, codziennie prostując włosy muszę oparzyć się w rękę, nie potrafię utrzymać niczego w równowadze.
|
|
|
|
Nienawidzę wspominać, nienawidzę tęsknić, nienawidzę myśleć o tym, co było i porównywać tego z tym, co jest, a mimo wszystko robię to bardzo często. wręcz powiedziałabym, że systematycznie.
|
|
|
|
Nigdzie nie jestem bardziej samotna, niż leżąc w łóżku, ze swoimi tajemnicami i wewnętrznym głosem, który podpowiada, że już nigdy nie będzie dobrze.
|
|
|
|
Lubie pokazać moją udawaną obojętność w stosunku do ciebie. Obojętność wyćwiczoną przed lustrem. Że wcale nie boli mnie serce. Że wcale nie przechodzą mi dreszcze po całym ciele. Że wcale nie ściska mi się gardło na widok twojego uśmiechu..
|
|
|
|
Nie uśmiechaj się do mnie w ten sposób. Nie teraz, kiedy mam świadomość, że już nigdy nie będę mogła dobrowolnie tego uśmiechu odwzajemnić, zupełnie przypadkowo, wpatrując się zachłannie w twoje oczy.
|
|
|
|
Do zbyt wielu rzeczy podchodzę emocjonalnie.. Przepraszam was, że czasem niepotrzebnie wybucham. Ale zrozumcie, jeżeli nie chcę przebywać w waszym towarzystwie, jeżeli każde moje wypowiedziane słowo w waszym kierunku pachnie ironią lub udaję ,że was nie słyszę to najczęściej oznacza jedno: Chcę byście się ode mnie odpierdolili. Jeśli tego nie rozumiecie, to nie płaczcie, że powiedziałam wam prosto w oczy, że mnie wkurwiacie. Nie chcę z wami wymieniać słów i macie nie siadać koło mnie. Czuję się winna.. Bo was rozumiem, ale zwyczajnie nie mam już siły.
|
|
|
|
A najbardziej bałam się, że ludzie, którzy są dla mnie wszystkim, odejdą zbyt szybko. Nie zdążę dobrze nacieszyć się ich obecnością, której wciąż tak mi brak, choć spędzamy czas niemalże codziennie po kilka godzin. Zostanę wtedy sama. Stracę ich. Wiedziałam, że to mnie zniszczy. Nie będę już taka sama. Zamknę się w sobie. Będę 'odstawała' od normalnych ludzi. Bo ja ich po prostu kocham, dają mi energię do życia, potrzebują mnie - ja potrzebuję ich.
|
|
|
|
Powracają dni, w których wolałabym nie istnieć. Szare, smętne, bure, monotonne. Mogłabym tak wyliczać bez końca. Chciałabym się po prostu rozpłynąć, zniknąć i by słuch o mnie zaginął. By zatarł się ślad po moim marnym istnieniu, po mojej bezsensownej egzystencji na tym coraz bardziej pochrzanionym świecie.
|
|
|
|
Nie potrafię i nie mam ochoty się śmiać, a przecież tak bardzo lubię. Nie mam ochoty rozmawiać i z nikim się widzieć. Nie chcę czytać, oglądać i być. Chcę uciec. Ale to też nie jest proste. Bo jak uciec przed myślami? Idę spać. To pomaga. Ale nie zawsze, i tylko na chwilę. Przykładam głowę do poduszki, zamykam oczy i czekam, aż odlecę. Czekam. Czekam i nic.
|
|
|
|
Siedząc na parapecie, przy zgaszonym świetle, z kubkiem gorącej herbaty, która wręcz parzy mnie w dłonie, patrząc na krople deszczu odbijające się od okna, dochodzę do wniosku, że lubię być sama. Bez kogokolwiek obok. Czasami obecność innej osoby nie pozwala mi na bycie taką, jaką jestem w żadnym momencie. Często udaję, że jest dobrze, byleby uniknąć zwierzeń i pocieszeń. Jednak z drugiej strony dobrze mieć obok kogoś, kto wyciągnie nas z powrotem, gdy wypadniemy za burtę, i dobrze czuć się potrzebnym, by komuś innemu móc zawsze pomóc. Jakby nie patrzeć jest to zamknięte koło. Dla mnie bez wyjścia. Nie potrafię być bardziej w lewo, ani w prawo.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
