 |
|
„Nie powinnam. Nie mogę. Nie zasługuję na to. Jestem gruba i brzydzę się sobą. I tak zajmuję za dużo miejsca. Jestem brzydką, paskudną hipokrytką. Jestem utrapieniem. Jestem marnotrawstwem. Chcę zasnąć i nigdy się nie obudzić, ale nie chcę umierać. Chcę jeść tak jak każdy normalny człowiek, ale muszę widzieć swoje kości, bo inaczej znienawidzę siebie jeszcze bardziej, a wtedy wytnę sobie serce albo wezmę wszystkie tabletki świata.”
|
|
|
|
"...nienawidzę swojego ciała. W porównaniu z innymi czuję się jak słoń."
|
|
|
|
"Budzisz się rano i nie jesteś w stanie dotknąć dłonią żadnej części swojego ciała. Brzydzisz się siebie bardziej, niż wszystkich kloszardów z ulicy. Podchodzisz do lustra i masz ochotę je rozbić gołą ręką, nienawidzisz tego odbicia. Nienawidzisz wszystkiego. Tego na co właśnie patrzysz. Przecież to widać, przecież czujesz każdą ranę. Są tam. Tego, co siedzi w Twojej głowie i kazało Ci zrobić to wczoraj i na pewno karze zrobić dziś. I każdy dzień zaczyna się tak samo. Czujesz, że wszyscy nienawidzą Cię równie mocno, jak Ty sama. Wiesz to, po prostu tak jest. Chcesz się od siebie uwolnić, Twój własny umysł Cię zabija, z każdym dniem coraz bardziej skutecznie. Jesteś żywa. Wciąż czujesz każde uderzenie serca i jedyne, o czym marzysz, żeby to było ostatnie. Już. Przestań. Wystarczy. Zatrzymaj się, proszę. Dzień mija. Wracasz do domu, płaczesz, chcesz umrzeć. Kładziesz się do łóżka ze szczerą nadzieją, że jutro rano się nie obudzisz. Ile jeszcze wytrzymasz? Po co żyjesz?"
|
|
|
|
"Wszystko mnie boli, gdzie byś mnie nie dotknął, to mnie boli. Gdzie byś nie strzelił - trafisz we mnie."
|
|
|
|
"Boże, pozwól mi Go dotknąć, poczuć, przytulić. Pozwól by był blisko. Daj mi Go. Całego, na kilka sekund, pozwól spojrzeć w oczy, lekko dotknąć dłoni. Zniszcz każdy kilometr, dzielący mnie od szczęścia. Proszę, Boże."
|
|
|
|
"Wpadasz w ten melancholijny stan, patrzysz w dal i chciałbyś przestać istnieć. Mogą powiedzieć, że jesteś psycholem, ale to po prostu wykończenie tym całym syfem."
|
|
|
|
"Dobrze wiem, co przeżywasz. Tak bardzo przyzwyczaiłeś się do samotności, że boisz się, co się wydarzy, jeśli znajdziesz kogoś, kto może cię z niej wyrwać."
|
|
|
|
"Objawem mojej choroby było zobojętnienie. Postępujący paraliż serca, duszy i mózgu, beznadziejny pogląd na świat."
|
|
|
|
"Mówisz, że jest dobrze. Rozmawiasz. Trzymasz się. Wmawiasz sobie, że jest w porządku. Czujesz się tak, jakby było. Ale wystarczy jedna sekunda. Jedno małe wspomnienie. Jedna myśl. Żeby wewnątrz posypać się na kawałki. Raz, drugi, trzeci, dziesiąty, aż kiedyś będą tak małe, że już się nie poskładają. Wiesz o tym tylko ty. Tylko ty wiesz co czujesz. Bo są takie stany, których nie warto opisywać, bo i tak nikt nie zrozumie. Trzeba z nimi żyć, albo nie…trzeba przez nie cierpieć…"
|
|
|
|
"Dni bez Ciebie sączą się powoli i w końcu czas staje się kolejną przeszkodą, którą musimy pokonać."
|
|
|
|
"Kiedy zobojętnienie bierze górę i miażdży wszelkie emocje wokół mnie jest więcej ludzi, niż przy dobrej wyprzedaży. Nie czuję. Nie potrzebuję. Istnieją, bo istnieją. Bo to ich wybór. A gdy jestem wzdęta od uczuć i potrzebuję znaleźć ujście tego, co potocznie nazywa się cierpieniem zostaje tylko garstka, która i tak cierpi na chroniczny brak czasu. I nagle okazuje się, że wcale nie jestem taka pewna siebie, jak sądziłam. Samotność, którą lubię podczas “gorszych dni” teraz staje się utrapieniem. Gniję sama w sobie. Pluję. Drapię. Gryzę. Bo chcę by ktoś przeszedł przez to wszystko ze mną. By był w stanie przejść. Niektórych rzeczy nie da się ominąć. Przeżyć. Doświadczyć. Wszystko to niczym pojedyncze, rozdrapane blizny daje o sobie znać. Wiem, jak dramatycznie to brzmi. Brzydzę się tego. Nie chcę tego. Ale każdy tak ma. Nie ma osoby, która niekiedy nie potrzebuje przy sobie kogoś cierpliwego. Wszystko zaczyna się i kończy na “dzisiaj”. Czyli na gównianym dniu."
|
|
|
|
"Szczerze mówiąc, to ja nigdzie nie pasuję, pewnie dlatego, że rzadko bywam naprawdę radosna. Zwykle jestem poważna i żyję samotnie we własnym świecie."
|
|
|
|
Dodaj komentarz
