 |
|
Dlaczego mój i Twój świat się zderzył?
|
|
|
|
Biegnę przed siebie, nieznaną mi drogą... Nie wiem gdzie, po co i nie wiem dla kogo.
|
|
|
|
Myślę o tobie, jakoś nie mogę przestać, cały mój świat w Twojej osobie się streszczał.
|
|
|
|
To koniec, zabiliśmy w sobie wszystko. To koniec, mogliśmy więcej, przykro.
|
|
|
|
Nienawidzę za to siebie, życia i całego świata.
|
|
 |
|
Biegnąc, nic nie robię, tylko biegnę. Zasadniczo biegnę w pustce. Innymi słowy, biegnę po to, żeby osiągnąć pustkę. Ale jak można się spodziewać, w takiej pustce myśli kryją się naturalnie. To oczywiste. W ludzkim umyśle nie może istnieć całkowita pustka. Emocje ludzkie nie są wystarczająco silne ani zintegrowane, żeby dać sobie radę z prawdziwą nicością.
|
|
|
|
[...] może wcale już nie wróci. Tak zaczynali wszyscy. Muszę iść tu, muszę iść tam, coraz dalej. Aż wreszcie odeszli tak daleko, że już nie wrócili.
|
|
|
|
Złudzenie? To drogo kosztuje.
|
|
|
|
Tam gdzie powietrze zmienia barwę wszystkiego, życie przepływa, jakby było szeptem, jak gdyby było tylko szeptem życia...
|
|
|
|
Świadomość, co prawda, zawsze przychodzi poniewczasie, niezależnie od wieku. Na tym polega nasz ludzki los, że zawsze poniewczasie. Zawsze już po wszystkim. Bo też świadomość jest naszym losem, nie życie. Czy życie nasze było warte życia, czy niekoniecznie, niekoniecznie, rozstrzyga dopiero los. Życie jest tym, co się toczy bez związku, bez celu, dzień za dniem, najczęściej z woli przypadku, jako że skoro jesteśmy, musimy być. Los natomiast ustanowił człowiek jako rodzaj uznania dla życia.
|
|
|
|
Perspektywa śmierci to bardzo silna motywacja.
|
|
 |
|
głowa do góry, maleńka. jest lepiej niż ci się wydaje.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
