 |
|
Przeraża mnie myśl o tym, że niedługo skończy się najlepszy okres mojego życia - szkoła. Przeraża mnie fakt, że będę musiała zacząć wszystko od zera i nikt mi w niczym nie pomoże. Przeraża mnie aż taka odpowiedzialność za własne życie i własną przyszłość. Przeraża mnie życie.
|
|
|
|
Przychodzi taki czas, kiedy uświadamiasz sobie, że tak naprawdę nie masz nikogo. Nikogo, kto by interesował się Tobą, Twoim stanem. Nie masz nikogo, do kogo moglabys zadzwonić w środku nocy i powiedzieć co Ci leży na sercu. Jesteś zdana na samą siebie, jak zwykle...
|
|
|
|
To nie jest tak, że celowo unikam z Tobą kontaktu, że nie chce z Tobą przebywać. Niczego innego bardziej nie pragnę, uwierz mi. Ale już się gubię. Nie chcę znowu cierpieć przez czyjąś obojętność... Już nie wiem co jest prawdą a co złudzeniem. Jak rozumieć mam Twoje zachowanie. Najpierw prowokujesz, sam szukasz kontaktu. Uśmiechasz się, mówiąc o miłości patrzysz w oczy. Niby przypadkiem dotykasz mojej dłoni. Niby przypadkiem swoją dłoń kładziesz na moim ramieniu. A później nagle uciekasz. Gdy piszę -
odpowiadasz od niechcenia, z przymusu, 'formalnie'. Albo milczysz. A ja nie wiem co robić, co myśleć. Gubię się w tej grze pozorów. W labiryncie gestów, uśmiechów i niewypowiedzianych pragnień. Podaj mi więc swą dłoń i razem spróbujmy znaleźć drogę do wyjścia albo odejdź i nie pozwól mi ponownie cierpieć.
|
|
|
|
Patrzę na Niego, jak jest szczęśliwy i beztrosko się śmieje. I chociaż pragnę podejść, powiedzieć mu jak bardzo zniszczył mi życie, jedyne na co mam siłę to stać i po prostu na niego patrzeć. Zdaję sobie sprawę, że on zamknął już ten rozdział. Ja też muszę w końcu pójść naprzód...
|
|
|
|
Jest środek nocy. Przez głowę przebiega mnóstwo niepoukładanych myśli. Dlaczego to wszystko właśnie tak się potoczyło? Po co to wszystko? Czemu spotkałam akurat tych ludzi? Mam dość. Powinno być okej, przecież mam Przyjaciół... Ale nie jest. Nigdy nie jest dobrze. Nigdy nie ma z kim pogadac. Natłok chaotycznych myśli, którymi nawet nie masz z kim się podzielić.
|
|
|
|
Nienawidzę tego uczucia. Tego głupiego poczucia winy rozrywającego serce, spowodowanego tym, że po raz kolejny ranię najbliższych. Na ich troskę, próbę zrozumienia reaguję złością i chamstwem. Na każdą próbę nawiązania rozmowy jestem nastawiona negatywnie. Wiem, że Ich to boli. Mnie również. Ale nie potrafię inaczej. Za dużo we mnie bólu.
|
|
|
|
Wierzyłam w to, że mam Ciebie. Że w końcu odnalazłam swoją spokojną przystań. Że wszystko się ułoży, będzie dobrze. Że jesteś tym od dawna brakującym elementem układanki. Że jestem bezpieczna. Największe złudzenie....
|
|
|
|
"Samotność to taka
straszna trwoga,
Ogarnia mnie, przenika
mnie.
Wiesz mamo, wyobraziłem sobie, że
Że nie ma Boga, nie ma
nie! Nie ma Boga, nie..."
|
|
|
|
She comes off as strong, but maybe she fell asleep crying. She acts like nothing is wrong, but maybe she's just really good at lying...
|
|
 |
|
Zgubiłam się w tym wszystkim,nie potrafię odczytać samej siebie
|
|
|
|
Chciałabym, żebyś był przy mnie. Teraz. W tym momencie. Żebyś stanął obok mnie, złapał mnie za rękę i powiedział, że będziesz przy mnie zawsze. Żebyś mnie przytulił, zapewnił, że kochasz. Proszę, przyjdź, pomóż mi, bo chyba się rozpadam...
|
|
|
|
Dodaj komentarz
