 |
|
będąc kimś innym tracimy swoją wartość. wchodzimy w ogromny, szary tłum ludzi. gubimy się w nim i znikamy. psychika nam mówi, że jesteśmy wyjątkowy, bo jesteśmy tacy sami, a będąc takim samym jak wszyscy, tak naprawdę jesteśmy nikim. jesteśmy nic nieznaczącą kopią drugiego człowieka. żyjemy, bo żyjemy. nikt nas nie zauważa. nie mamy nic swojego. mamy wszystko czyjeś, a to CZYJEŚ jest sztuczne, jest przereklamowane, jest podrobione, bo nie jest nasze. upodabniając się do kogoś, czym jesteśmy jak nie podróbą ? tą cholerną podróbą, w której pozornie nam jest dobrze. powinniśmy być człowiekiem, jakim się urodziliśmy, jakim stworzyli nas rodzice. powinniśmy być SOBĄ. mieć SWOJE poglądy, SWÓJ styl, SWÓJ ulubiony typ muzyki, SWÓJ. charakter, SWÓJ wygląd, SWOJE życie. powinniśmy mieć wszystko SWOJE nie CZYJEŚ.
|
|
|
|
Chcę dojść do szczęścia idąc po błędach. Jak długo mam topić w wódce wspomnienia. Idę do szczęścia lecz nie mam mapy. Życiowe błędy to fałszywe drogowskazy.
|
|
|
|
owszem , mam ciężki charakter , trudno ze mną wytrzymać i wiecznie stwarzam problemy . lubię pakować się w kłopoty , ranić innych którzy odwdzięczają się tym samym i ryczeć cały dzień w poduszkę . często się zdarza nie panować nad sobą i wybuchać furią w nieodpowiednim momencie , chodzić cały dzień w dresie , za dużej koszulce , nierozczesanych włosach i kieszeniami wypchanymi chusteczkami . czasem wystarczy , że ktoś wspomni o nim , wybucham płaczem , tęsknota nie daje się powstrzymać . więc proszę nie mówcie , że jestem silna i dam radę bo wszyscy wiemy , że taka opcja nie istnieje.
|
|
|
|
Zatrzymałam się w krainie smutku i łez, zabierz mnie z niej i wskaż właściwy cel.
|
|
|
|
Z reguły jestem nad wyraz cierpliwa i spokojna. Staram się być miła nawet dla osób, których nie lubię i dla tych, którzy traktują mnie jak śmiecia. Jednak dziś moja harmonia uległa zniszczeniu. Przez niego. Kocham go, lecz jest zbyt cienka granica pomiędzy miłością, a nienawiścią. On jest totalnym bezmózgim idiotą i robi wszystko, by się popisać przed klasą. Podeszłam; mimo uwag nauczyciela; uderzyłam go w twarz i wróciłam na miejsce z uśmiechem na twarzy. Nagle on wstał, podszedł, zachłannie mnie pocałował i wrócił do swojej ławki z głupim uśmieszkiem. Jak ja go nienawidzę.
|
|
|
|
Opieram zmęczone plecy o wyblakłą ścianę. Płaczę. Nie wiem, czy to z żalu do świata, czy dlatego, bo przeżywam PMS. Nie potrafię przełknąć śliny, więc pluję, jak wąż jadem. Nie potrafię nabrać powietrza do płuc, bo czuję ucisk w klatce piersiowej. Nieustannie boli mnie głowa, mimo zażywania leków. Czuję jak serce bezlitośnie kopie moje żebra, słyszę jak krew płynie w moich żyłach i poza nimi. Napad frustracji. Ściskam pięści i krzyczę. Dlaczego? Dlaczego miłość tak boli? Dlaczego nie przemija? Dlaczego muszę to przeżywać? Dlaczego nie mogę wieść spokojnego życia? Dlaczego cierpię? Nie pozwolę tworzyć się temu we mnie. Nie chcę tej miłości. I choćbym musiała wypruć wszystkie żyły, nie pozwolę, by ona we mnie narastała.
|
|
|
|
Coś we mnie pęka, kiedy przychodzi codzienność, gdy muszę patrzeć ludziom w oczy z obojętnością, by nie ujawniać swoich uczuć. Aktorką zawsze byłam kiepską, dlatego wszystko jest dla mnie podwójnym problemem. Ciągle nawlekam nitkę na igłę, by zszyć moją ogromną ranę, która wciąż się rozrasta, lecz, jak na złość, mój wzrok jest coraz bardziej kiepski i nie trafiam w oczko. A rana wciąż rośnie... Dlatego chcę, by ktoś pomógł mi zszyć tę cholerną ranę, która tkwi we mnie. A wystarczy tak niewiele. Trochę zrozumienia, ciepła i przytulenia. Czy tak wiele oczekuję od ludzi? Może niejeden gotów jest mnie wysłuchać i pomóc, ale nie każdy jest TYM KIMŚ. Eliminuję każdego, komu źle patrzy z oczu. A tym, którym aż leje się tęczą i dobrocią z pod powiek, nie wierzę. Jestem małą dziewczynką, wciąż niezaradną i wstydliwą, boję się powiedzieć komuś prosto w twarz, co naprawdę czuję. Dlatego piszę. Wszystko jest takie niezrozumiałe, pogmatwane. Jedna myśl wypiera drugą.
|
|
|
|
Czasem zastanawiam się, czy dobrze jest być samemu? Na świecie jest tylu ludzi, a jednak nie wszyscy potrafią sobie znaleźć bratnią duszę. Samotny człowiek jest uzależniony od siebie, dzięki temu uczy się samodzielności i podejmowania własnych decyzji. Jednak niemożność wymiany zdań z drugą osobą, wyzwolenia się ze swoich problemów, jest pewnego rodzaju samobójstwem. Ciężko jest pakować wszystkie swoje żale do zamknętego pudełka. Skrzynka przepełniona zmartwieniami w końcu może wybuchnąć i wszystko, co złe wyleje się na powierzchnię. Prowadzi to do niesamowitej katastrofy emocjonalnej. Samotnik popełnia wtedy wiele błędów, które odbiją się na jego psychice. Wychodzi na to, że nie warto jest zamykać się w czterech ścianach i być uzależnionym wyłącznie od siebie; ale co zrobić, gdy jest się otwartym na ludzi, lecz wciąż nie można znaleźć drugiej połowy?
|
|
|
|
Dodaj komentarz
