 |
|
moje marzenie? grać pierwszoplanową rolę na deskach teatru szczęścia.
|
|
|
|
Co robisz? -Oddycham, często to robię.
|
|
|
|
i bądźmy tak radośnie , żałośnie niedorośli.
|
|
|
|
Wiem.. dużo rzeczy spierdoliłam w życiu, sprawy mniejsze lub większej skali. Teraz to bez znaczenia, czasu się nie da cofnąć. I doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że ludziom odpierdala i z dnia na dzień niszczą więcej niż można sobie wyobrazić.
|
|
|
|
Czas. Nikt go nie goni, więc dlaczego wciąż nam ucieka ?
|
|
|
|
Nie, nie mówi się trudno i nie idzie się dalej. Stoi się w miejscu i nigdzie nie rusza, dopóki nie naprawi się tego co się spierdoliło.
|
|
|
|
Bawimy się w jakiś pieprzony teatrzyk, zakładamy maski i udajemy emocje. To cholerstwo tak weszło nam w krew, że nie potrafimy być szczerzy nawet wobec najbliższych.
|
|
|
|
Czasem trzeba pozwolić sobie na chwile szaleństwa, na te małe i duże głupstwa, aby gdy siedząc jak dziś samotnie w ciemnym pokoju móc sobie przypomnieć chwile, które swoją niesamowitością przysłonią całą obecną beznadzieję.
|
|
|
|
Nie ma sensu wymazywać wspomnień. Te wszystkie litry łez, tony zużytych chusteczek i chwile gdy miałam ochotę po prostu zniknąć sprawiły że jestem tym kim jestem. Nie żałuję.
|
|
|
|
Uczyć się na własnych błędach? Gdyby mi łeb upierdoliło to może bym coś zrozumiała.
|
|
|
|
spoko, spoko. wszystko pod kontrolą. jeszcze nie zabiłam.
|
|
|
|
a my wśród drzew i pod parasolką. zero zagrożenia.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
