 |
|
Osiemnaście lat temu dostałam nową grę. Nazywała się "Życie"....
|
|
|
|
Zapragnij mnie na zawsze < 3
|
|
 |
|
StAłO sIę Co MiAłO sTaĆ...MaGiA wCiąż NiE mOgŁa TrWaĆ...
|
|
|
|
Miałam kiedyś Anioła Stróża - uczył mnie miłości do Boga. Miał być nieśmiertelny, a po mojej śmierci chciał być moim przewodnikiem. Zabili go - wyszydzając jego skrzydła, zamykając w klatce zmyślonej troskliwości. Umarł... Zawiódł się rzeczywistością... Odszedł... A miałam kiedyś Anioła Stróża...
|
|
|
|
Myślę, Marzę I Wiem Że Dojdę Tam Gdzie Chcę...
|
|
|
|
Wybrałam trudną drogę, utkaną z nici cierpienia. Wybrałam wielką niepewność, znalazłam się w strefie cienia. Choć rozum krzyczał: NIE TĘDY - to droga łez i przykrości, to serce mówiło: WYTRZYMASZ - bo szczerze chcesz jego radości. Bo szczerze chcesz jego szczęścia, co kreśli uśmiech na twarzy. Bo widać ten błysk w jego oczach, gdy znowu ośmiela się marzyć. Wybrałam więc drogę cierniową, nie posłuchałam rozumu. Chcąc przejść przez tę trudną ścieżkę, nie zważam na śmiechy tłumu. Bo dla mnie Ty jesteś ważniejszy, nie ważne co inni powiedzą!
|
|
|
|
Prawdziwy Przyjaciel Przychodzi Gdy Cały Świat Odchodzi...
|
|
|
|
Być przyjacielem to umieć patrzeć na drugiego w chwilach radości i w chwilach smutku i potrafić dzielić z nim to. Być przyjacielem to umieć dostrzegać dobro i piękno, które posiada każda istota i potrafić je podziwiać. Być przyjacielem to prosić o przebaczenie i przebaczać i umieć o tym zapomnieć. Być przyjacielem to umieć zawsze dziękować i uszczęśliwiać drugiego. Być przyjacielem to znaczy stać u boku tego kto stracił wszelka nadzieję i darzyć go miłością.
|
|
|
|
Jestem... ale tak jakby mnie nie było...
|
|
|
|
Beze mnie zdziczał, przejął strategie moje: Miał wszystko gdzieś, a gdy mnie widział – milczał. Jego serce skamieniało, a cierpienie codziennym towarzyszem się stało. Srebrne skrzydła kurzem się okryły, a on nie chciał się podnieść, nie miał już siły... Żyletka i dragi - jego sens istnienia. Przeze mnie stał się nagi. Nie miał odwagi wyjść z cienia. Omijałam go bez słowa, nawet w jego stronę nie spojrzałam. On swoje zapłakane oczy przede mną chował. Za późno już było, gdy się opamiętałam. Podchodząc do niego, przeprosić chciałam... Lecz zabrakło mi słów, odwagi nie miałam... (cz.2)
|
|
|
|
Anioł był piękny, o skrzydłach srebrnych, delikatnym ciele, oczach tak wiernych. Był przy mnie zawsze - nawet krok przede mną. Miłością otulał mnie niezmienną. Śmiał się razem ze mną, gdy płakałam – też cierpiał, niewyczerpaną cierpliwość do mnie miał. Lecz Anioł mi się znudził. Upadlam bardzo nisko. Bez sensu się łudził, że naprawić da się to wszystko. Ja podnieść z dna się nie chciałam - było bardzo trudno. Cięgle przed nim uciekałam, a on gonił mnie na próżno. Wkrótce Anioł również stracił siły swoje. (cz.1)
|
|
|
|
Lepiej cieszyć się życiem niż jego... połową!
Nie umniejszam problemów! Wiem, że są ogromne,
bo widzę Twoje oczy z żalu półprzytomne...
Lecz proszę o dzień jeszcze... Trzeba tylko tyle...
Być może jutro przyjdą życia jasne chwile...
Weź kilka głębszych wdechów... Czujesz serca bicie?
Nie masz nic cenniejszego ponad własne życie!
Przecież zawsze po zimie- musi nadejść wiosna
I zawsze po złych wieściach- przyjdzie wieść radosna,
po nocy- mrok rozjaśnia słońca promień złoty...
... więc Ty także nabierz do życia ochoty,
będziesz podziwiać piękno kwitnących jabłoni,
listek mięty rozgnieciesz palcem na swej dłoni,
wąchając go poczujesz, jak Ci serce mięknie
i wtedy powiesz do mnie:
POPATRZ JAK JEST PIĘKNIE!!!!!
|
|
|
|
Dodaj komentarz
