 |
|
Przyjaźń z Tobą?Sorry ale już z tego wyrosłam, już nie jestem takim dzieckiem jak Ty... I Ty nazywałaś mnie swoją przyjaciółką? Która mi obrabia dupe, bo nie ma odwagi powiedzieć mi tego prosto w twarz? Ta która nasyła na mnie swoją matke, ojczyma i ciotke bo nie ma odwagi ze mną porozmawiać? Zywkły tchórz nic wiecej, jesteś dla mnie zerem!!
|
|
 |
|
Jesteś obok i to mi w zupełności wystarczy. Czuję się wtedy nie tylko szczęśliwa, ale też bezpieczna, bo wiem, że jest przy mnie ktoś kogo darzę bezgranicznym zaufaniem, od kogo nigdy nie będę chciała odejść, ani tym bardziej kimś kogo nie wyrzucę ze swojego życia. W Tobie mam wszystko. Czasami brata, przyjaciela, kochanka, chłopaka, a najczęściej ojca. Bo tak się często zachowujesz i sam to czujesz. Wiesz, że to może nie jest dobre, bo jesteś ode mnie młodszy, a ja zachowuję się, jak dwunastoletnia dziewczynka, gdy Ty czujesz się na co najmniej trzydziestolatka. Lecz wiesz, to jest dla mnie dobre. Bo zawsze liczyłam się i liczę z Twoim zdaniem. Dawałeś i dajesz mi wciąż to czego nigdy nie miałam, coś czego brakowało mi przez całe życie. Mam przy Tobie miłość, której pragnę i potrzebuję. A to jest cholernie ważne. Nie zdajesz sobie sprawy, ile Twoja obecność dla mnie znaczy. Mieć takiego przyjaciela, którym Ty jesteś to prawdziwy cud. I wierz mi, że nie chcę, abyś kiedyś odszedł.
.
|
|
|
|
Wiele razy podczas tych krzyków uciekałam do siebie i zamykałam się tam, chcąc, a raczej marząc jedynie o wolności. Przeklinałam wszystko co znalazło się tuż obok mnie. Nie rzucałam rzeczami, ale jedynie je chowałam głębiej, aby mój wzrok nie był w stanie ich dosięgnąć. W wielu chwilach przez moje myśli przeszło wiele różnych rozwiązań sytuacji, w których się znajdywałam, ale wiedziałam, że żadna z nich nie jest tym jedynym wyjściem, do którego chciałabym dążyć. Wiedziałam, że to czego potrzebuję to jedynie kawałek czystej kartki i długopis. Miałam pełną świadomość, że te dwie z pozoru tak banalne rzeczy są dla mnie czymś o wiele ważniejszym niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. To one potrafiły mnie uspokoić, kiedy nie mogłam do nikogo zadzwonić, ani napisać
|
|
|
|
Wizja przeszłości, którą miałam przed oczami była dla mnie czymś porażającym. Nie mogłam nic ze sobą zrobić. Nie wiedziałam z resztą, jak mam się zachować. Zamykałam się we własnym pokoju, który był jedynie otulony meblami i gdzie niegdzie porozkładanymi moimi rzeczami, które zawzięcie wcześniej wyciągałam z szafy. Plecy opierałam o łóżko, które zładowało się tuż za mną. Nie zwracałam uwagi na to, że jest tam zimno, że jest prawie środek nocy, bardzo niska temperatura, a ja siedzę jedynie przy otwartym oknie na podłodze i płaczę. Nie obchodziło mnie w tamtej chwili nic. Odwracałam się jedynie co jakiś czas i szukałam czegoś konkretnego po pokoju, ale nie mogłam powiedzieć w pełni czego chcę. Miotałam się pomiędzy jednym wyjściem, a drugim. Trzecie? Nie było nawet brane przeze mnie pod uwagę. Wiedziałam, że to i tak nie miałoby najmniejszego sensu. Wiedziałam, że moje zagubienie jest wyłącznie stanem mojej pustki, którą nosiłam w sercu.
|
|
|
|
Przed oczami pojawia się tysiące, a nawet milion pytań w ciągu minuty. Chciałabym na nie wszystkie sobie odpowiedzieć, ale nie wiem nawet, gdzie zacząć szukać odpowiedzi na te niepewności, które we mnie drzemią. Cofanie się do przeszłości, do ostatnich lat, a następnie dni. Szczegółowe analizowanie ostatnich wydarzeń sprawia, że czuję dużą niepewność, jakiś niedosyt czegoś. Dziwne uczucie przebiega przez moją klatkę piersiową, jakby za chwilę coś miało się wydarzyć. Czuję, jak serce przyspiesza tempa, a ja nie jestem w stanie nad tym zapanować. Wiem jedynie, że zawładnął mną chaos, który zrodził się w mojej duszy oraz w moim sercu. Stworzył niebywały bałagan, którego nie można w ciągu paru minut posprzątać. To znowu będzie trwało długi czas, znowu będę ze sobą walczyć, ale tym razem mocniej niż ostatnio. I od nowa zacznie się walka o większą siłę na przetrwanie.
|
|
|
|
I. Żyłam z Nim przez prawie dwa lata bez żadnej przerwy. Nie byliśmy cały czas razem, bo nasze związki miały często pod górkę. Były różne rozstania, próby zerwania kontaktów, ale to wyłącznie trwało parę dni. Nigdy nic się nie przedłużyło o tydzień. Nie byliśmy w stanie wytrzymać długo bez siebie. Oboje wiedzieliśmy, że nasza znajomość to prawdziwe szaleństwo, od którego nie uciekniemy, którego się nie pozbędziemy i brnęliśmy w to dalej. Popełnialiśmy różne błędy, gubiliśmy coś po drodze, kiedy szliśmy dalej przed siebie, ale nigdy, ale to przenigdy nie straciliśmy siebie na zawsze. Oboje mieliśmy świadomość, że zerwanie naszych kontaktów to będzie czymś złym, ale próbowaliśmy się uczyć życia bez siebie. Czasami to trwało wszystko na przymus, pod wpływem chwili. Chwytaliśmy wtedy różne rozwiązania, które ktoś nam podsuwał, ale widzisz nas się nie da rozdzielić.
|
|
|
|
II. Nawet ktoś bardzo zdeterminowany nie rozłączy nas od siebie, ponieważ naszą znajomość zbudowaliśmy w chwili, gdy byliśmy jeszcze dzieciakami, które nie znały życia, które dopiero uczyły się wszystkiego co los przynosił. Mieliśmy wiele sytuacji, które nas czegoś uczyły. Mnóstwo wydarzeń miało między nami swoje miejsce po raz pierwszy, inne powtarzały się notorycznie, ale każda ta sytuacja czymś się różniła od poprzedniej. Różnica polegała na tym, że z dnia na dzień stawaliśmy się bardziej dojrzali, uczyliśmy się wszystkiego na własnych błędach, próbowaliśmy chronić się przed bólem, który zawsze w nas uderzał. Nie często dawaliśmy z tym radę bez sprzeczek i kłótni, ale my się nigdy nie poddaliśmy. Nigdy nie przestaliśmy w siebie wierzyć.
|
|
|
|
Moje imię w Twoich ustach brzmi tak cudownie...
|
|
|
|
Przeszłość jest tatuażem - nikt jej nie zmaże...
|
|
 |
|
Za Ciebie kochanie, jesteś na pierwszym miejscu. Za co? Dobrze wiesz, za nadanie życiu sensu.
|
|
|
|
Ja potrzebowałam Ciebie, Ty potrzebowałeś THC.
|
|
|
|
Nie warto starać się zatrzymywać przy sobie ludzi, przebaczając im każdy błąd, spędzać z nimi czas i każdego dnia obdarzać większym zaufaniem. Oni później i tak dokopią Ci tak mocno, że stracisz wiarę w innych.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
