 |
|
,,
Znam tę pustkę.
To takie dręczące, znienacka napadające i obezwładniające uczucie, że nie ma nic, nic się nie liczy, wszystko zamiera, gaśnie, więdnie, a w środku rośnie ogromny krzyczący ból, który pochłania całe serce i duszę. Tracisz siły, padasz na podłogę i czasem nawet nie masz siły, żeby płakać, bo rozpacz jest tak wielka, że połyka cię jak ocean."
|
|
|
|
,,Zawsze się bałam. Bałam się być zbyt brzydka i bałam się być zbyt piękna. Bałam się za bardzo zbliżyć do drugiego człowieka i równie mocno obawiałam się odrzucenia. Bałam się drwin. Bałam się oskarżeń, że się mylę, i równie mocno obawiałam się uznania mnie za arogancką, kiedy miałam rację. Takie życie bardzo wyczerpuje. W końcu brakuje już sił, wszystkie źródła są puste i człowiek chce tylko wydobyć się ze swojego życia. Zmienić. Stać kimś innym."
|
|
|
|
,,Na pewno masz takie dni - jak wszyscy, tak sądzę - kiedy wstajesz i mijają godziny, a ty marzysz o jakiejkolwiek odmianie, o jakiejś różnicy, o czymkolwiek."
|
|
|
|
,,- W rzeczywistości nikt nie postrzega mnie właściwie. Jestem nieokreślonym bytem, któremu stale ktoś doczepia nalepki z cechami. Wiesz, co jest gorsze? Powoli zapominam kim naprawdę jestem, zaczynam wierzyć we wszystko, co mówią o mnie inni."
|
|
|
|
,,Czasy są ciężkie dla marzycieli."
|
|
|
|
,,Wiem tylko, że te dwa tygodnie spędzone z Julianem były jedynym momentem w moim życiu, kiedy poczułam wreszcie, kim jestem, i zrozumiałam z tą absurdalną oczywistością wobec rzeczy niewytłumaczalnych, że nigdy już nie pokocham innego mężczyzny tak, jak kochałam Juliana, choćbym nawet bardzo starała się przez resztę swoich dni to odmienić.
|
|
|
|
,,Opowiedziałem jej, że właśnie dopiero w tamtej chwili zrozumiałem, że cała ta historia jest o samotnych, o nieobecności i utracie i że właśnie dlatego w niej szukałem schronienia, doprowadzając do całkowitego zatarcia granic między tą historią a moim własnym życiem, jak ktoś, kto ucieka poprzez powieściowe stronice, bo ci, których kochać powinien, są jedynie cieniami żyjącymi w duszy obcego człowieka."
|
|
|
|
,,- Więc to jest historia o książkach. - O książkach? - O książkach przeklętych, o człowieku, który je napisał, o postaci, która uciekła ze stron powieści, żeby ją następnie spalić, o zdradzie i utraconej przyjaźni. To historia miłości, nienawiści i marzeniach żyjących w cieniu wiatru."
|
|
|
|
,,- Nie wiem, co mi się stało. Nie obraź się, ale czasem człowiek nabiera większej swobody przy kimś obcym niż przy kimś, kogo bardzo dobrze zna. Skąd się to bierze? Wzruszyłem ramionami. - Pewnie dlatego, że obca osoba widzi nas takimi, jakimi jesteśmy, a nie takimi, jakimi staramy się jej wydać."
|
|
|
|
,,- Ale ja jestem prawie obcym człowiekiem - przerwałem jej. - I chciałbym usłyszeć to od ciebie. - Usłyszeć co? - Że naprawdę go kochasz. Że nie wychodzisz za niego za mąż tylko po to, żeby opuścić dom rodzinny albo wyjechać jak najdalej z Barcelony, czy też znaleźć się jak najdalej od swojej rodziny, żeby już nikt nie mógł wyrządzić ci krzywdy. Że nie uciekasz, a tylko wyjeżdżasz."
|
|
|
|
,,On żył w swoich książkach. To ciało, które trafiło do kostnicy, to tylko cząstka Juliana. Jego dusza jest w jego opowieściach. Kiedyś go zapytałam, na kim się wzoruje, tworząc swoich bohaterów, a on odpowiedział mi, że na nikim. Że wszyscy jego bohaterowie to on sam."
|
|
|
|
,,W ciągu osiemdziesięciu lat byłam Cyganeczką, muzą, kochanką, matką, żoną. Ale dla jednego człowieka i dla świata zawsze pozostanę siedmioletnią dziewczynką o imieniu Alicja."
|
|
|
|
Dodaj komentarz
