 |
|
Czy wszystko pozostanie tak samo, kiedy mnie już nie będzie? Czy książki odwykną od dotyku moich rąk, czy suknie zapomną o zapachu mojego ciała? A ludzie? Przez chwilę będą mówić o mnie, będą dziwić się mojej śmierci - zapomną. Nie łudźmy się, przyjacielu, ludzie pogrzebią nas w pamięci równie szybko, jak pogrzebią w ziemi nasze ciała. Nasz ból, nasza miłość, wszystkie nasze pragnienia odejdą razem z nami i nie zostanie po nich nawet puste miejsce. Na ziemi nie ma pustych miejsc.
|
|
|
|
Chyba mam trochę dość, trochę nie oddycham, trochę umieram, trochę tracę szczery uśmiech, trochę się zawiodłam.
|
|
|
|
To dzień przynosi prawdziwe lęki, prawdziwy szok. To w środku lata, rankiem lub słonecznym popołudniem dowiecie się, że macie raka, że wasi bliscy mieli wypadek, że zdradza was żona, że wylali was na bruk, że nieuczciwy deweloper okradł was ze wszystkich oszczędności. Wtedy noc, pełna swoich duchów, klekoczących w szafie szkieletów i potworów czających się pod łóżkiem, wyda wam się niegroźna i łagodna niczym bajka dla niezbyt rozgarniętych bachorów.
|
|
|
|
"Pierdolę to wszystko" - mówiła często, lecz niczego nie pierdoliła i wszystkim się przejmowała. Wniosek: ludzi nie należy oceniać po tym, co mówią. Bomby pod ten cały pierdolony świat podkładają małomówni.
— W. Borzestowski
|
|
|
|
Nie lubiła sprzątać, bo: "Żaden mężczyzna nigdy nie kochał się z kobietą dlatego, że powoskowała linoleum. ~Mój Boże, podłoga jest nieskazitelna! Kładź się, suko~". Do tego nie uprawiała sportów, bo "Gdyby Bóg chciał, żebyśmy się schylali, położyłby diamenty na podłodze".
— Karolina Korwin Piotrowska o Joan Rivers
|
|
|
|
Trudno o hamulec, kiedy chce się ulec.
|
|
|
|
Żadna kula nie przeszywa ludzkiego serca z taką siłą, jak dobrze postawiona kropka na końcu zdania.
— Issak Babel
|
|
|
|
i gdzie twój język, który by koił ból wynikły z przegryzionego słowa kocham?
|
|
|
|
Pnę się w górę chociaż tak naprawdę każdego dnia czuję się coraz bardziej samotna. I nie mogę przed tym uciec, bo moje pokaleczone serce nie radzi sobie z pustką jaka w nim zapanowała. Tyle ludzi mówi, że kiedy minie zbyt wiele czasu to człowiek staje się uleczony, ale dlaczego nikt nie stwierdza ile tego czasu tak naprawdę musi minąć aby móc powiedzieć "zbyt wiele"? Nie rozumiem tego mechanizmu, mimo że w nim siedzę od miesięcy. Leczenie się z nieszczęśliwej miłości przerosło wszelkie moje domysły, bo nigdy wcześniej nawet nie spodziewałam się jak trudne może być to zadanie. Możesz już tak nie tęsknić, nie cierpieć, ale mimo to nadal będziesz czuła się tak okropnie samotna i opustoszała. To straszne, bo w takich chwilach życie i wszystko wokół nagle traci na wartości. / napisana
|
|
|
|
Urodziłam się zbyt wrażliwa, zbyt dumna, ale też zbyt krucha.
|
|
|
|
Pozostaje z pustym kieliszkiem w ręku i czymś trudniejszym do napełnienia w środku.
|
|
|
|
- Kiedy pierwszy raz go spotkałaś?
- Byłam w liceum.
- Jaki był?
- Było w nim coś innego, coś niebezpiecznego, ale to mnie nie wystraszyło. Był ekscytujący.
- I jak się przy nim czułaś?
- Jakby wszystko było możliwe.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
