 |
|
Chciałam się trochę rozerwać, ale szwy trzymają za mocno/ s
|
|
|
|
Wcale nie wypatruje cię na ulicach. Nie obchodzi mnie co będziesz dzisiaj robił. Nie interesuje się tym co zjadłeś na śniadanie i czy znowu przesłodziłeś herbatę. Nienawidzę twoich perfum i grymaśnego uśmiechu. Wcale nie przesiaduje przed twoim domem by cię zobaczyć. Nie śledzę twoich znajomych w oczekiwaniu że będziesz z nimi. A już na pewno, wcale a w ogóle cię nie kocham. /sstrachsiebac
|
|
|
|
Nienawidze rzeczy na które nie mam wpływu... /s
|
|
|
|
A ja? Ja tu zostanę, będę dalej umierać. /s
|
|
|
|
Stoję, idę, zastygam. Odbicie w lustrze- szary przeciętny cień duszy. Twarz zorana tysiącami fałszywych spraw. Ręce zmęczone beznadziejną pracą. A serce? Serce zapadnięte w głąb, zamknięte za suchymi zębami krat. Niewidzące słodyczy i cierpienia. Nieświadome czynów ciała. Zapatrzone w linie żeber. Głowa zmęczona niczym igła która się łamie i zostaje w żyle narkomana. Która pieczę i ropieje. Nidy się nie goi i przy każdym ruchu ręki otwiera się na nowo. Stoję, waham się, ruszam dalej. /sstrachsiebac
|
|
|
|
Wygrałam na loterii wieczność z samotnością. /s
|
|
|
|
Pewna pani dała mi cukierki. Niebieskie pigółki. Mówiła że po nich wszystko minie, że mi ulży. Szukała w swoim kapeluszu coraz to nowsze szalone pastylki. Weź, weź, weź ciągłe głosy powtarzające się w mojej głowie rozpłynęły się po jej wnętrzu i rozmnożyły. Zwęglone, metaliczne echa, które zagnieździły się na stałe pod skorupą mojej czaszki. I głosy z drugiej strony- w sercu : Nie, nie mogę, nie powinnam. Wkładała mi do ust, niczym truciznę palącą każdą czerwoną krwinkę, każdą komórkę. Pani w białym fartuchu miała rację. Cukierki przyniosły ukojenie - śmierć /sstrachsiebac
|
|
|
|
Bezczelne pragnienia wyryte w ciszy tępym nożem przeznaczenia. /s
|
|
|
|
Jestem na łące. Czy tu zawsze było tak pięknie ? Czuje zapach rumianku, który łaskocze moje nerwy. Biegam, kręce sie w koło w mojej ulubionej sukience. Spogląda na mnie pochylone drzewo, nie to zardzewiały boiler na zatęchłych schodach strychu. Piękne kwiaty- stare, zakurzone książki. I ten cudowny strumyczek górskiej wody- moja krew. A w ręce nie bukiet kolorowych fiołków lecz zakrwawiona żyletka. Na głowie brak wianka, na twarzy uśmiechu. Zgrabnym ruchem nadgarstka rysuje małe nacięcia, otwierając moją duszę by całe zło i gniew ze mnie wyciekło. Wycinanie bólu ma zupełnie inny posmak cierpienia niż dotychczas. Kap i Kap. Przystojny książe na swym rumaku nie przybędzie by mnie wybawić, a ja nigby nie żucę mu się w ramiona z szeptem na ustach: Mój bohaterze. To nigdy nie istniało, zawsze byłam sama. Zginęła. Jej ciało znaleziono na strychu opuszczonego domu w martwej godzinie między sobotnią nocą, a niedzielnym porankiem. Była sama. /sstrachsiebac
|
|
|
|
Gdy chcę wypowiedzieć twoje imię moje gardło krwawi, rdzewieje, wypełnia się samotnością /s
|
|
|
|
- jak to zrobić ? zaćpać, zagłuszyć... - nie walczyć z tym ? - zignorować. pozwolić odejść. - nie żałować ? - nie zostawić powodów do tęsknoty. zniszczyć. zmiażdżyć. zlikwidować. /ss
|
|
|
|
wreszcie do tego doszło. spotkaliśmy się. jeszcze dwie godziny temu motyle chciały rozerwać mi brzuch. teraz, nie jest on jedynym obiektem moich myśli. zamiast delektować się jego ciepłymi dłońmi na mojej talii, pytam sama siebie czy wyłączyłam żelazko, czy nakarmiłam kota ? jest na odległość szeptu a ja myślę o miejscach, w które muszę pójść i o rzeczach które muszę zrobić. za pół godziny zaczyna się kolejny odcinek mojego ulubionego serialu. jutro mam sprawdzian z historii i muszę oddać książki do biblioteki. - Kocham Cię... - hm...Mówiłeś coś ? /sstrachsiebac
|
|
|
|
Dodaj komentarz
