 |
|
Ty widzisz krzesło, ławkę, stół a ja rozdarte drzewo.
bo widzisz, ja tak jakby stoję nad przepaścią.
u mnie nawet niebo jest przekrzywione, a gwiazdy nie są w stanie uszczęśliwić.
wydaje mi się, że po prostu straciłam cząstkę siebie. jak to możliwe ? otóż to bardzo proste. wpadłam do przepaści. nie udało mi się ocalić. nie siebie, ale przyjaźni. straciłam pewną część siebie, coś w co tak bardzo wierzyłam.
|
|
|
|
- kocham Cię tak bardzo jak żelki bananowe.. - Ty nie cierpisz bananowych żelków. - to był sarkazm, idioto.
|
|
|
|
- co tam ? - nie będę udawała, że jest dobrze. najchętniej rozwaliłabym sobie łeb o ścianę. poza tym świetnie.;]
|
|
|
|
po co mam udawać, że jest dobrze, skoro najchętniej rozwaliłabym łeb o ścianę ?
|
|
|
|
- ja pierdole.. - nie pierdol, bo rodzine powiększysz.
|
|
|
|
- co Ty do cholery wyprawiasz ? - chcę zwymiotować moje serce. ono potrafi już tylko ranić.
|
|
|
|
- A jeżeli dam jej nadzieję i ją skrzywdzę?
- To jest jak z pomidorem.
- Z pomidorem?
- Możesz go ugryźć, albo do końca życia żałować, że nigdy nie dowiedziałeś się, jak smakuje.
|
|
|
|
jestem chodzącym sarkazmem. szarpiącą nerwy ironią, niewybrednym epitetem, zadufaną egoistką.
|
|
|
|
rozmawiałam z pralką o mojej miłości do Ciebie i wiesz co ? miałam wrażenie, że nawet ona się ze mnie śmieje.
|
|
|
|
pijąc gorące kakao zastanawiam się nad sensem mojego życia..
|
|
|
|
Pokaż komentarze (1)
