 |
|
'za martwe marzenia, za wszystko co miało tu być, a czego nie ma."
|
|
|
|
a to wszystko sprawia, że gubimy i miłość, i przyjaźń.
|
|
|
|
jedyne co masz zrobić, to się postarać.'
|
|
|
|
'a w życiu? ..Nie ma powrotów, czas przecież nigdy nie zawraca
|
|
|
|
ze mną nie ma nic łatwo, chyba ze łatwo przegrać.
|
|
|
|
tak mówią wszyscy wariaci: że są normalni.
|
|
|
|
cała ulica błyszczała uśmiechem tego typa.
|
|
|
|
Nie musimy być idealnymi ludźmi, chciejmy być idealnie sobą.
|
|
|
|
indywidualne szczęście, wyłączność.
|
|
|
|
trochę uczćiwości i wierności wymagam musisz się z tym liczyć jeśli chcesz się postarać nie traktuj jak zabawkę ale traktuj jak kobietę bo choć mam panczlajny delikatność też mam przecież chcesz mieć plastik,to kup lalkę Barbie bo nie jestem materiałem,który będzie zawsze fajny akceptuj moje wady,naucz się z nimi żyć bądź zawsze sobą bo nie musisz się kryć chodź ze mną,wierzę że ten marsz coś zmieni chodź ze mną,chodź zobacz imię dobra ziemi musisz mnie kochać,bo inaczej nas nie widzę musisz być dobry bo inaczej się zawstydze a Twój pocalunek musi dawać mi siłe aby on był napędem,aby przejść każdą milę!
|
|
|
|
"Powoli, cały czas patrząc mi prosto w oczy, pochylił się do przodu. Przez chwilę opierał się lodowatym policzkiem o wgłębienie pod moim gardłem, a ja, wsłuchana w jego wyrównany oddech, obserwowałam iskierki słonecznego światła igrające w bujnej, miedzianej czuprynie. Najbardziej ludzkie były w nim właśnie te włosy. Dłonie Edwarda zaczęły ześlizgiwać się niespiesznie ku mojej szyi. Zadrżałam. Wstrzymał na moment oddech, ale jego dłonie nie przerwały swojej wędrówki i spoczęły na moich ramionach. Wreszcie musnąwszy nosem obojczyk, oparł głowę na mojej piersi. Słuchał, jak bije mi serce. Westchnął. Nie wiem, jak długo siedzieliśmy tak nieruchomo. Być może było to kilka godzin. Tętno w końcu mi się uspokoiło, ale Edward ani razu się nie odezwał, ani nie zmienił pozycji"...
|
|
|
|
- dziękuję, że jesteś! - mówi zapłakana. - co Ty byś beze mnie zrobiła.. ale cieszę się, że byłem Ci potrzebny. - powiedział z uśmiechem ocierając jej łzy. - 'byłeś' ? a nie 'jesteś' ? - zmarszczyła czoło. - nie wiem, czy jestem.. Ty to powinnaś wiedzieć.. - uśmiechał się dalej. - możemy to sprawdzić. odejdź. idź sobie. - po co? nigdzie nie idę. zostaję tutaj z Tobą. - przycisnął ją mocniej. - w takim razie ja sobie pójdę. - i odeszła kilka kroków dalej w ciemność. Nagle zatrzymała się.. odwróciła i szybko pobiegła z powrotem do niego i rzuciła mu się w ramiona. - tam jest strasznie zimno, ciemno i chce mi się płakać.. - wtuliła się mocno. - tutaj nie.. ? - zapytał. - no właśnie nie! dziwne.. - to chyba znaczy, że jednak mnie potrzebujesz.. - chyba tak..
|
|
|
|
Dodaj komentarz
