 |
|
wchodzę do gry w której pełno dwulicowych żmij
|
|
|
|
to jest problem wiesz, dusi mnie wszechświat, chce złapać oddech, lecz brak tu powietrza, mam fobię bo kłamią nawet gwiazdy, jedyną drogę do szczęścia widzę w eutanazji
|
|
|
|
ty spójrz mi w oczy, w nich są zapisane lęki, marzenia, które zbyt wcześnie odpłynęły
|
|
|
|
Nie masz wpływu na to, co czujesz, ale masz wpływ na to, co z tym zrobisz.
|
|
|
|
niech to trwa, nigdy się nie kończy
|
|
|
|
pamiętaj zawsze znajdzie się ktoś kto ci kibicuje
|
|
|
|
Bóg stawia na naszej drodze ludzi i często przemawia do nas poprzez nich.
|
|
|
|
Po co mówić prawdę ludziom, którzy nie mogą jej znieść.
|
|
|
|
zbyt wiele przeszłości, za mało teraźniejszości, żadnej przyszłości
|
|
|
|
tyle par, które powinny być razem, ale nie są, tyle zajebiście dobrych i porządnych osób spędzających samotnie kolejne wieczory, tylu zajebistych ludzi męczących się z chujowymi czy patologicznymi rodzinami, wreszcie tylu skurwieli mających kwitnące życie towarzyskie i kogoś kto naprawdę ich kocha, zamknij się i po prostu popatrz, zanim jeszcze raz powiesz, że wszystko ma jakiś sens.
|
|
|
|
nie dziwią mnie bezdomni koczujący na klatkach, mankamenty egzystencji w zgiełku miasta. płacz niemowląt żebrzących o drobne, tyle zła widzę wokół nas nie unosząc powiek. sztuka w ciąży prosząca o szluga, dam jej dwa, niech rozwój płodu pobudza. nie mam wyrzutów sumienia przez to, jej sprawa, jej decyzje, bezdzietność. nie mów mi, że postępuje źle, wiem to, nie czuję nic obserwując przestępczość. nie potrafię się zmusić do płaczu, wewnętrzny chłód w sercu, stres i brak strachu. czas goi rany wypacza wrażliwość, widok cierpienia tego świata na żywo. to codzienność, można się do niej przyzwyczaić. ludzie Cię zranią albo Ty będziesz ich ranił.
|
|
|
|
odnaleźć takie oczy, w których potrafisz dostrzec swoje
|
|
|
|
Dodaj komentarz
