 |
|
życie nie jest koniecznością, ale jeśli już człowiek zdecydował się żyć, powinien żyć pięknie
|
|
|
|
“świat”- w tym słowie było coś. radość i lęk, miłość i fałsz
|
|
|
|
znasz to uczucie gdy nie wierzy w ciebie nikt? musisz uciec, ale nie wiesz którędy masz iść i gubiąc kluczyk gubisz ich
|
|
|
|
a ten świat nie jest dla nas i na pewno nas nie kupi tu dziś
|
|
|
|
"dorośli" - mówią mi – "dorośnij", wielcy kreatorzy szarej prozy codzienności, do mdłości, mam dość ich
|
|
|
|
oni pokazali jak mam żyć, ja chyba nie chcę tak, którędy iść, dzisiaj pieprzę ich świat, nie mam nic
|
|
|
|
kocham samotność, tak, proszę, podejdź bliżej, kocham ciszę tak mocno, mów do mnie głośno, bym mógł słyszeć
|
|
|
|
może umiem tylko ranić, dławić w sobie smutek, nie mogąc go zabić i za nic stąd uciec, próbując zabić tę próżność bez granic, co cztery ściany zburzę w murze inicjały
|
|
|
|
słyszę noc, a dla mnie i wybuchnie dzisiaj wszechświat. gwiazdy takie czujne tylko czekają na klęskę, finezja otacza zenit rzeczywistość stąpa w trwodze, pustką karmieni mogą patrzeć jak odchodzę
|
|
|
|
koniec jest martwy i ulepiony ślepą pustką, skreślam wyrazy ale nie wiem czy nie jest za późno
|
|
|
|
po cichu jak śmierć, która patrzy ze strychu
|
|
|
|
noc, a księżyc chyba płacze deszczem dzisiaj
|
|
|
|
Dodaj komentarz
