 |
|
zanikam, parują łzy w atramencie jutra
|
|
|
|
chcemy nadziei skazani na porażkę w świecie poemy odzianym czarnym zamszem, w tej kadencji tonie wielbią szczęściu, my, kwiaty na betonie których nie zdepczesz
|
|
|
|
to było płytkie, kruche, udawane, no a życie jest szybkie, więc już pozamiatane, to nie było nam pisane, niestety
|
|
|
|
jeśli mam coś ciąć, to wspomnienia, bo to co między nami, dla mnie jest już bez znaczenia
|
|
|
|
czujesz ból? no to dzwoń po lekarza, ja dzisiaj nie czuję nic, a ciebie to przeraża
|
|
|
|
nas nie ma już dawno, nie będzie już nigdy, mam blizny, bo parę chwil pokłuło jak igły
|
|
|
|
nosiłem w sercu nas, twoją na zdjęciu twarz, ale dziś to nieważne, bo sens już zgasł
|
|
|
|
krzywy kręgosłup, bo życie nie jest proste i kopie cię po dupie coraz częściej, jeszcze mocniej
|
|
|
|
nie umiem czuć niż więcej niż żal do siebie, bo nie umiem żyć z tym co wziąć czuję do ciebie
|
|
|
|
kilometry to odległość wyłącznie fizyczna
|
|
|
|
proszę cię zapomnijmy wczoraj, nie myśląc o tym co będzie jutro. najwyższa pora odnaleźć siebie i wylecieć ponad, bo żyjemy krótko
|
|
|
|
Dodaj komentarz
