 |
|
niekończąca nadzieja sprawia, że rozrywam zasklepione rany.
|
|
|
|
Któregoś dnia rzucę to wszystko,
i wyjdę rano niby po chleb,
wtedy na pewno poczuję się lepiej,
zostawię za sobą ten zafajdany świat.
|
|
|
|
Po prostu patrz, tak zbudowany jest świat, żeby coś dostać trzeba umieć też dać, nie wierzysz?
|
|
|
|
Rzeczywistość to coś, co nie znika, kiedy przestaje się w to wierzyć
|
|
|
|
zwijanie się z bólu rozwija.
|
|
|
|
w Twoich ramionach zaczynam czuć się bezpiecznie
|
|
|
|
kiedy wszystko co kochałeś nagle zaczyna cię ranić.
|
|
|
|
jesteś moją grawitacją , trzymasz mnie tu na Ziemi.
|
|
|
|
za dużo pierdolenia, by określić to co do Ciebie czuje.
|
|
|
|
Spytaj ją co czuła gdy musiała sama walczyć ze światem, w którym ty, tą samą walkę już dawno oddałeś walkowerem.
|
|
|
|
Nie boję się wilka, tabletek, śmierci, czterdziestu rodzajów pustej ciemności. Boję się przywyknąć.
|
|
|
|
To oczywiste, nie jestem bez grzechu - siedem głównych, to siedem moich cech charakteru.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
