|
Chciałam zawsze to z siebie wyrzucić, ale jakoś brakowało mi tyle odwagi, bo mimo, że nigdy nie byłaś dla mnie dobra, nie posiadałaś cech prawdziwej matki, to w życiu nauczyłam się szacunku, i nie, nie od ciebie, moja droga. Jednak kilka lat duszenia tego w sobie potrafi czasem zabijać, wiesz? Czuję, że jeśli nie zrzucę z siebie tego ciężaru, jakim jest cały żal do ciebie, to nie będę żyła w spokoju. A więc, mamusiu, mamo, dziękuję za spierdolenie dzieciństwa. Za wszystkie dni, kiedy ciebie nie było, za te dni, kiedy zostawiałaś mnie z niańką, tłumacząc 'mama musi iść pracować, potem ci mamusia coś kupi'. Wiesz, gdzie mam twoją kasę? Tak, tam, w dupie. Pamiętam, jak zabraniałaś mi zadawania się z ludźmi z osiedli. Jak w ogóle pomyślałaś, że ktoś dał ci takie prawo? I wyobraź sobie, że nauczyli mnie życia, a ty jedyne, czego potrafiłaś mnie nauczyć, to zarabianie pieniędzy i zaniedbywanie swojego dziecka. Byłaś ze mnie dumna tylko wtedy, kiedy sukcesem była kasa. Nie no, dziękuję, mamo.
|
Pokaż komentarze (1)
