 |
|
Nie mów mi o samotności, nie mów mi o więzach.
Już nie mam wątpliwości, wiem jak ból przezwyciężać.
Nie szukaj we mnie serca, uczuć. Nie znajdziesz nic.
Mam w sobie miłość lecz ty nie znajdziesz nic.
Wiem dokąd iść, wiem dokąd droga wiedzie.
Wiem, że nie ma miejsca dla Ciebie pod moim niebem.
Te krzyki nieme, już nic nie znaczą, nie ma już nic.
Każdy z nich w mit przeinaczą, błagam milcz!
Nie mam już sił, łez, zabrakło słów, pada deszcz,
ja i duch na rozstaju dróg, gdzie jest Bóg? Dreszcz, czemu znów jestem tu sam? I znów się w piekło rzucam. I czuję ten ból w płucach. I pęka pętla tutaj,
gdzie ma potęga lśni. Samotność w nutach, to mego serca list.
Gdy go czytasz dziś, to wiesz, że mnie już nie ma.
Zostały kartki, parę płyt i wspomnienia… / Skor
|
|
|
|
Ja chcę być na tej ścianie, pisać ten list do świata,
bo nic mi nie pozostaje. A zatem ciągle tam wracam
lecz dalej zawodzi pamięć, zanika farba, atrament.
I znowu sam tu zostaję, czytając własny testament.
Ja chcę odrzucić ten lament i poczuć dreszcze na plecach,
odnaleźć szczęście, obiecać Ci serce, więcej nie uciekać.
Chcę odszukać to miejsce, które spłonęło przez lata.
Teraz chłonę to, co wraca do mnie lecz czas nie zawraca wspomnień.
Chciałbym zapomnieć, czasem chciałbym odejść,
spalić marzenia, bo dla nich mnie już nie ma, odejść
w półmroku cienia, gasnąc, jak spojrzenia. Powiedz, co to zmienia,
że mnie nie ma? Powiedz, gdzie granice przeznaczenia?
Nie ma nic, tylko ta ściana zamazana bólem!
Wiesz ile mnie to kosztuje? Chcesz zobaczyć, jak smakuje?
Ja chce być na tym murze, wyryć to w inicjałach,
przyjść na to podwórze, napisać swój list do świata. / Buka
|
|
|
|
Mówią na nich skazani na samotność.
Ci, co wybrali ból, aby prawdy dotknąć.
Mówią na nich skazani na istnienie,
wędrowcy ciszy, w pogoni za przeznaczeniem. / SumaStyli
|
|
|
|
W ciemności chcę wydrapać światło, o tym marzę.
Chcę przestać być pękniętym zwierciadłem Twoich marzeń. / Pih
|
|
|
|
A gdybyś mógł zmienić projektorię całego swojego życia, zrobiłbyś to?
|
|
|
|
Wszystko się tak szybko zmienia. Między jedną, a drugą chwilą można stracić życie, znienawidzić je, albo poczuć jego zajebisty smak. Między jedną, a drugą godziną można znaleźć w sobie więcej egoizmu, niż we wszystkich sobie znanych ludziach. Między jedną, a drugą minutą
można zakochać się w czyichś oczach, albo znienawidzić je do granic możliwości. / stylimilion
|
|
|
|
Tylko początek nie jest końcem, reszta gna w jedną stronę. / Diox
|
|
|
|
- Dosyć Cię dziś przytuliłem ? - Nigdy nie jest dosyć. - Czyli mógłbym Cię przytulać cały dzień ?
- No. - I całą noc ? - No. - I cały dzień ? - No. (...)
- I cały tydzień ? - No. - I cały miesiąc ? - No. - I cały rok ? - No. - I całe 10 lat ? - No.
- O ja, a pomyśl sobie jak byśmy musieli przez 10 lat być w takiej pozycji... ciągle przytuleni. Bo jakbyśmy się rozłączyli, to byśmy umarli. Często byśmy jedli razem kolację. I często byśmy siedzieli w jednej ławce. I w ogóle to dużo czasu byśmy razem spędzili. O ja ! I kąpać byśmy musieli się razem. I załatwiać... A jak byśmy jeździli samochodem ? A do pracy ? Gdzie byś chciała pracować ? Musielibyśmy chodzić do tej samej pracy. A jakby mnie potrącił samochód, a Tobie nic by się nie stało, to i tak byś umarła. Bez sensu. (...) to by było dziwne. Ale pomyśl jakie dziwne byłoby, gdybyśmy się po tych 10 latach rozłączyli. / K., stylimilion
|
|
|
|
A czemu Cię chcę? Bo tak i koniec. / K.
|
|
|
|
Po prostu czasami lubię balansować na krawędzi, a czasami lubię Cię przytulić. / K.
|
|
|
|
Wznieśmy toast za dwa słowa, które każdy chce słyszeć.
|
|
|
|
Świat to jeden wielki psychol, a ludzie to jego pierdolone psychotropy, które są przyczyną wszystkich istniejących nienormalności. / stylimilion
|
|
|
|
Dodaj komentarz
