 |
|
Pokochałem kiedyś anioła.
Który do mnie przylecieć,
zdołał.
Piękne skrzydła mój anioł miał,
Ciepłem dotykał, często się śmiał.
Na widok kwiatów...
mrugał oczkami i dobrze wiedział,
co jest miedzy nami...
Mój anioł,
Drugie życie wiódł,
Wokół palca owijał,
Wokół palca plótł...
Dziś już nie płacze za mną i nie szlocha,
Swoich domowników bardzo kocha.
Chciałbym zatrzymać dla siebie Anioła...
Ale co powstrzymać go zdoła?
Skoro latać może i wolny jest...
w wyborze?
A, morał tej historii jest taki:
Nie więźmy Aniołów,
bo żywot... będzie nijaki.
|
|
|
|
Wspomnienia...
One nigdy nie mijają.
Nadal trwają.
Są chwilą obecną.
Tylko, że dialogi zmieniły się w monologi.
Tamte sytuacje zostały nagrane i są odtwarzane w głowie, jak film.
A pamiętasz jakieś urywki? Czyjeś spojrzenie? Dotyk dłoni?
To znów zostało uchwycone w postaci zdjęć.
Masz w głowie tysiące takich albumów.
Wspomnienia mają w sobie tyle siły-ile Ty w nie czasu wkładasz.
I tyle aktualności- ilekroć je w głowie powtarzasz.
|
|
|
|
Nie zamkniesz wszystkich ust
na których słowa prawdy
jak...echo każdego dnia
niesie się w tłum
i serc czystych nie zniszczysz
hipokryzją pomiędzy słowami
napisaną.
Manipulować możesz słabymi
pogubieni błądzą pomiędzy
niedomkniętymi od wczoraj
drzwiami
nie wszystkich kupić zdołasz
kroplami łez
jak perły sztucznymi bo...
piękno człowieka rządzi się innym prawami.
|
|
|
|
Zamiast zniszczyć Ciebie, z tej złości, gniewu prawie nienawiści, zniszczyłam siebie.
|
|
|
|
Brakuje mi wszystkiego co było wtedy, a na co dziś miejsca już nie ma.
|
|
|
|
Chciałbym być pochowany... w głowach moich bliskich.
|
|
|
|
Można odejść na zawsze, by stale być blisko.
|
|
|
|
[...] człowiek ma silną potrzebę pewności - chce wierzyć, iż metoda, za pomocą której podejmuje decyzje, jest właściwa. W rzeczywistości woli nawet podejmować „złą” decyzję i być jej pewnym, niż „dobrą” i być targanym wątpliwościami co do jej słuszności.
|
|
|
|
[...] będziemy na tyle silni, na ile będziemy zjednoczeni, i na tyle słabi, na ile będziemy podzieleni.
|
|
|
|
Silna wrażliwość, którą tak wielu się chełpi, jest najczęściej następstwem zaniku rozumu.
|
|
 |
|
nie wiesz, że rany po szczęściu a nie te po smutku goją się dłużej, intensywniej i o wiele boleśniej. nie zdajesz sobie sprawy z tego jak ciężko oddycha się z połówką serca. nie patrzysz na każdą z otaczających Cię twarzy, wyszukując prymitywnie tylko jednej. każde przytulenie, starasz się porównać do tego jednego, ale nawet to najbardziej przesączone sympatią nie jest w stanie mu dorównać. powtarzasz jak mantrę jedno imię z nadzieją, że w końcu ktoś na nie zareaguje. nie łudzisz się przesiąknięta naiwnością, że twój ktoś pojawi się obok, kiedy w nocy krzyczysz że boisz się spać sama, a pluszak nie jest wystarczającym towarzyszem. więc proszę, nie mów mi że wiesz jak się czuję.
|
|
|
|
Biegnąc, nic nie robię, tylko biegnę. Zasadniczo biegnę w pustce. Innymi słowy, biegnę po to, żeby osiągnąć pustkę. Ale jak można się spodziewać, w takiej pustce myśli kryją się naturalnie. To oczywiste. W ludzkim umyśle nie może istnieć całkowita pustka. Emocje ludzkie nie są wystarczająco silne ani zintegrowane, żeby dać sobie radę z prawdziwą nicością.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
