|
Jak burza, zerwałem się znad monotonnych fal,widziałem zacienione głębiny oceanów, nagle porwany wiatrem rozdarłem zbyt piękne chmury, wezbrła we mnie moc przestworza, pożerałem obłoki, chwytałem wiatry. Ciemniało oblicze moje,myśli gnały przed siebie, błyskiem i hukiem oznajmiałem moje nowe ja. Parłem naprzód szukając lądów, które mógłbym poruszyć, niszczyłem, bawiłem się życiami drobnymi aż ucichłem w spokojnym deszczu, w łuku tęczy pobłogosławiłem koniec i początek. Teraz władam każdym powiewem, każdym gromem, nic nie wzniesie się i nie runie na ziemię jeśli nie wydam rozkazu. Płynę na pasatach w rytmie mojej woli. Nagle, stajesz na drodze, próbuje zatrzymać każdy wir, każdy prąd aby spojrzeć Ci w oczy, przecież zaraz wszystko zachwieje się w posadach, przecież arcyburza zaraz zmiecie wszystko co z trudem budowałem. Płynę dalej, gnany rozpędem tego co znane ale nic już nie jest takie samo, nagle wszystkie kierunki zakwestionowane,nagle oglądam się za drogami po których stąpasz
|
Dodaj komentarz
