|
"Powinniśmy tak ćwiczyć naszą świadomość i umiejętność patrzenia, abyśmy i w tym, co pospolite, co nas otacza, w codzienności umieli dojrzeć to, co jest jednorazowe, cudowne, wizyjne. Bo cud nie jest jak moment grzmotu, kiedy rozwierają się niebiosa (...), nie, cud najczęściej jest zupełnie cichy. Przechodzisz z jednego pokoju do drugiego i coś widzisz: wyraz czyjejś twarzy; usytuowanie jakiegoś przedmiotu; (...) słyszysz głos jakiegoś człowieka, choć nie słyszałeś go nigdy wcześniej, i za pośrednictwem obojętnych słów dociera do ciebie tajemnica tego człowieka; cudu jest zawsze tylko tyle. Najważniejsze, aby nie oślepnąć w rzeczywistości, w powszedniości, abyś zobaczył to, co widziałeś już tyle razy: ta zdolność umiera u większości ludzi, podobnie jak w cywilizowanym człowieku słabnie funkcjonalna rutyna pewnych narządów zmysłu, na przykład węchu. Patrz, wyczuj cud tam, gdzie akurat jest.”
|
Dodaj komentarz
